Brooklyn Bridge New York

Op de Brooklyn Bridge voel ik me een vlieg gevangen in een web van kabels. Een insect gelokt door de verse mango die je aan de voet van de brug aangeboden wordt door Latijns-Amerikaanse straatverkopers.

‘Brakes not working, brakes not working’, roept een fietser die zich als een van de weinigen bewust is van het gevaar en zich tussen de voetgangers door naar de voet van de brug probeert te haasten.

‘Please, can you take a picture of us?’ vraagt een verliefd stel aan een voorbijganger die toevallig oogcontact met ze maakt.

‘Are you Jewish?’ Hoopvol kijkt een man met pijpenkrullen die langs een zwarte hoed omlaag bungelen me aan, maar ik schud van niet en loop door tot aan de andere kant van de brug waar we tegen de Naval Shipyard aanlopen. Het gebied waar we nu zijn, staat niet op mijn kaart van de stad en internet heb ik hier niet op mijn telefoon.

‘Is het nog ver?’ wil Mareine weten. Op haar witte All Stars heeft ze vandaag zeker twintig kilometer gelopen, maar het schijnt haar niet echt te deren.

‘Ik denk het niet,’ antwoord ik, ‘om de werf heen en vanaf daar is het een minuutje of vijf naar onze kamer op Hope Street.’ De werf, waar de Amerikaanse vloot na de aanval op Pearl Harbor opnieuw werd opgebouwd, is echter immens en ligt in de Joodse wijk waar we omringd worden door mannen in lange zwarte kamerjassen, met keppeltjes, hoeden en sjtreimels. De mannen lopen vaak in groepjes, vrouwen (nog steeds gekleed in de stijl van Anne Frank) slepen groepen kinderen achter zich aan en duwen kinderwagens voort.

Argwanend worden we aangekeken, of beter weggekeken uit de wijk. Pogingen om de weg te vragen leiden tot niets. De Chassidische Joden lopen, alsof we stinken, met een boog om ons heen en kijken bij voorkeur de andere kant op. Waar de man op de brug, mogelijk op basis van mijn neus, me nog deed twijfelen over mijn Joodse roots is die twijfel hier voorbij. Eerder voel ik me een uit de Gazastrook ontsnapte Palestijn.

Niels ®elen