‘Ik heb nog witlof.’ Mijn moeder kan niet met lege handen op visite gaan. Zelfs niet bij haar eigen kinderen en dus appt ze me. ‘Zal ik dat meenemen?’ 

‘Hoeft niet. Ik gisteren al witlof ham kaas op met Ties. Hoe laat kom je?’

‘Ik rijd nu weg.’

Als ze een half uurtje later binnenstapt, vraag ik of ze zin heeft in thee.

‘Laten we eerst de boodschappen doen, dan kan ik mijn jas aanhouden.’ Ik knik, pak mijn portemonnee en gris mijn jas van de kapstok. ‘Heb je je huissleutel bij je?’

‘Ja,’ stel ik haar gerust, ‘zal ik kabbeljauw maken? Samen slenteren we door de regen naar de supermarkt.

‘Je hoeft voor mij geen vis te maken hoor. Ik weet toch dat jij dat niet lekker vindt.’

‘Stamppot dan?’ Stamppot smaakt beter als je het in grote porties maakt. Sinds ze alleen is, eet ze het nog zelden.

‘Dat eet ik morgen met Joke. We kunnen deze Gratin maken.’ Nadat ik gelezen heb welke ingrediënten je nog zelf toe moet voegen, leg ik het pakket in de kar naast de boontjes uit de bonus.

‘Varkenshaaspuntjes?’

‘Weggooien is zonde.’ Bevestigt ze mijn keuze voor het vlees waar een kortingssticker op geplakt zit terwijl ze de bedragen optelt. ‘Komen we straks wel boven de vijftien euro boodschappen uit?’ Ik neem nog twee zakken chips voor het weekend en een pak yoghurt mee, reken af en loop naar buiten.

‘Zullen we nog even langs de winkel van Cris lopen?’ Vraag ik.

‘Gezellig.’ Buiten zijn de regenwolken opgeslokt door de vallende avond. ‘Welk huisje heb je gekregen?’ Ik voel in mijn jaszak en geef het gesloten zakje aan mijn moeder. ‘Oh, heb je nog niet gekeken? Ik kijk altijd gelijk.’ 

Naast me loopt mijn 73-jarige moeder met de blik van een kind die net iets in haar schoen gevonden heeft. Als ze het huisje uitgepakt heeft, verdwijnt het in haar jaszak.

‘Ik bewaar hem alleen even hoor,’ verontschuldigt ze zich snel, ‘thuis geef ik hem aan je terug.’

Niels ®elen