‘Moet dat echt zo vroeg?’ Mopperend komt mijn dochter na een korte nacht de keuken in. Alleen de percolator op het aanrecht sputtert haar zachtjes tegen, de rest zwijgt. ‘Gadverdamme,’ vervolgt ze, ‘ik kijk hier zo de dakgoot van de loodgieter in.’

Ik open een pakketje en ik begrijp dat de man die haar zo-even wakker maakte door onder haar raam met een hamer de oude afvoer eruit te rammen, zijn bouwvakkersdecolleté toont. Ik glimlach, uit de met bubbeltjesplastic gevulde enveloppe vis ik een dvd.

Throne of Blood – Akira Kurosawa. Voorop iemand die lijkt op een samoerai die verschrikkelijke angst lijkt uit te stralen. Ik keer de enveloppe om en schud de brief eruit die er nog in was blijven zitten. Handgeschreven, zoals hij ze altijd schrijft op doorschijnend ongelinieerd papier. Hij schrijft ze op zijn klembord waar een geplastificeerd velletje met een liniaal getrokken lijntjes ervoor zorgt dat zijn schrift niet schuin af zal lopen en dat de afstand tussen de zinnen niet onregelmatig wordt.

‘(Een van) je favoriete toneelstukken is MACBETH, zei je. Daar zijn zeer veel verfilmingen van. Een van de meest bijzondere en bizarre stuur ik je toe, die van de Japanner KUROSAWA (ooit dingen van hem gezien? PRACHTIG…). Hier is die. Cadeau. N.B. De hoofdrolspeler MIFUNE stond als Macbeth doodsangsten uit bij de laatste scène: zijn dood … Bekijk de film en je zult begrijpen waarom. Hoe die Kurosawa die scène qua effecten maakte?? Amuseer je …’

Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en ik app deze tekst naar mijn vriendin die eerder deze week een stille hint gaf dat Shakespeare al een tijdje dood is.

‘Zullen we die film samen kijken?’ vraag ik.

‘Graag!! Hoe kom je er eigenlijk aan?’

‘Van Gerard.’

Niet alleen uit de moeite die hij neemt om me persoonlijk te schrijven blijkt zijn vriendschap, veel meer nog uit hoe hij laat zien wat hij van me weet.

Niels ®elen