Zwijgend zit ik bij de kapper. Achter en naast me bladeren wat dames door de Story en Privé. Ze voeren een gesprek over het weer of een ander onderwerp dat volledig langs mij heen gaat.

‘Wilt u misschien een kopje koffie?’

‘Thee, graag. Gewone thee.’

Op het plankje voor de spiegel wordt een theeglas met een goedkoop koekje neergezet. Om mijn nek kleeft een stukje papier. Als een tafellaken wordt het kappersschort over me heen geworpen. De handen van de kapster plukken wat door mijn haren. Haar blik heeft iets zuchtends. Misschien vindt ze dat ik te lang gewacht heb om te komen.

‘Wil je het gewassen hebben?’

‘Ja, maar achteraf om al die losse haartjes eruit te spoelen.’

‘Dat kan, hoe wil je het geknipt hebben?’

‘Kort, zijkant en achterkant opgeschoren. Bovenop mag het net niet gaan springen, maar daar mag wel flink wat van af.’

Ze knikt. ‘Je hebt mooi dik haar.’

Ik knik terug. Het is iets wat ze iedere keer tegen me zegt, zoals ze me over enkele minuten ook zal vragen of ik nog vakantieplannen heb of misschien net geweest ben. Een vraag die ik ongeacht de waarheid met een kort nee zal beantwoorden.

Als ik even later op het terras de tijd neem om de krant te lezen, valt mijn oog op een artikeltje over Boer zoekt vrouw. Ik heb het, wat mij betreft, uitgemolken programma niet gevolgd, maar zelfs dan was er geen ontkomen aan. Ook Rimke is opgelucht dat de hetze nu achter de rug is. Tussen haar en boer Tom werd het niks dus is ze gelukkig terug in haar kapsalon in Wommel. De kapsalon waar ze weer gesprekken kan voeren die er écht toe doen.

Niels ®elen