Boven de boomgrens zijn we niet meer van deze wereld. De wind is in dit maanlandschap niet meer verkoelend, maar ijzig en blaast dwars door ons heen. Met een jas aan lopen Ties en ik naar het karkas dat langs de weg ligt. Alleen zijn hoeven en een pluk staart geven zijn oude identiteit nog prijs. Even verderop ligt een tweede slachtoffer. Het hoofd, nek en de schoft zijn vel over been, de achterkant van het paard, alsof hij geen broek meer aanheeft, nog slechts botten.

In deze omgeving niet eens een wreed of vreemd gezicht. Meer iets wat hier gewoon gebeurt, het gevolg van de risico’s die bij een ruimtewandeling horen. Iets waar je niet te lang over na moet denken omdat alles wat hier wil leven door moet. Stilstaan is sterven en dus stappen we weer in en gaan verder. 

Voorzichtig stuurt Ties onze auto omhoog tot we een bocht of vier onder de top zijn en onze masjiena tegen begint te sputteren. Een laatste stuiptrekking brengt ons nog net dat beetje wat nodig was om hem in de kant te parkeren zodat anderen er langs kunnen. Vreemd genoeg hebben we de tank van onze jeep nog tot de nok toe gevuld, maar nu loopt er geen druppel benzine meer door haar aderen. Als niemand ons hier aan een infuus kan leggen, dan staan we vast. Op mijn telefoon tik ik een bericht: Houston, we’ve got a problem. Een zinloos bericht aangezien we al sinds het verlaten van deze aarde geen bereik meer hebben. Er zit niet veel anders op dan te wachten op het ondersteuningsteam. Omlaag starend de diepte is er een leegte. Geen auto’s, niets waardoor het beeld van die twee paarden dat zich ineens aan me opdringt