Net voor het slapen schakel ik mijn telefoon op stil en trek ik de stekker van de wekker eruit. Het was slimmer geweest om even te controleren of niemand het alarm ingesteld had, maar na vier glazen wijn is gemakzucht een betere vriend dan verstand. Kalknacht 31 maart. Vannacht zullen mensen de ramen van huizen en winkelpanden in Den Briel bekladden met grappige teksten, maar daar woon ik allang niet meer.

Ergens rond half negen strompel ik vandaag uit mijn bed. Voor de zekerheid pak ik de deurkruk met een handdoek vast. Onderweg naar de douche laat ik mijn slip van mijn kont afglijden. Behendig laat ik hem op het puntje van mijn rechtervoet balanceren en lob hem als een ware Bergkamp in de wasmachine. Even kijk ik opzij om te zien of de boiler nog aan staat waarna ik behoedzaam verder loop.

Het pad naar de badkamer is vrij van bananenschillen. Niets staat de douche dus nog in de weg om een lichte kater van me af te spoelen. Opgelucht haal ik even later ook adem als ik mijn voeten in schoenen schuif zonder dat er scheerschuim uit de schacht komt.

Beneden controleer ik de kraan. Niemand heeft plakband op de kraan geplakt en dus kan ik veilig het reservoir van mijn espressoapparaat vullen. De eerste kop koffie wordt verdacht van zout in de suikerpot en verdwijnt net voor de eerste slok in de gootsteen. Door de vuile ruiten zie ik hoe de wereld een sombere regen huilt.

Stilletjes dek ik de tafel en leg een paar verrassingseieren tussen de half verdroogde planten in mijn woonkamer. Als de oven de geur van croissants mijn neus in blaast en het theewater met me flirt, roep ik naar de kinderen dat het tijd is voor ontbijt. Twee, drie keer loop ik terug naar het trapgat en roep ik zonder dat er enige reactie volgt. Het duurt even voordat ik me realiseer dat de kinderen bij hun moeder zijn. Het is een 1 april als in 1572. De watergeuzen veroverden Den Briel op de Spanjaarden die toen allang vertrokken waren.

Niels ®elen