‘Waar zijn jullie mee bezig?’ Het is half twaalf als ik thuiskom en in de portiek naast mijn huis Ties, Amy en Kato tegen het lijf loop.

‘Amy is haar fietssleutel kwijt.’

‘Misschien gaat het zoeken makkelijker als je een zaklamp gebruikt.’

‘Ja misschien wel, maar ze moet om twaalf uur thuis zijn.’ De enige link die ik kan leggen tussen mijn advies en de opmerking van Ties is, is haast. Een gedachte die ik al snel los laat. Alle drie hebben ze een mobieltje in hun hand, maar geen van hen gebruikt de zaklamp.

‘Heb je je ouders al ge-appt dat je je sleutel kwijt bent en dus wat later bent?’

‘Nee.’ Klinkt het verbaasd alsof mijn vraag alle logica te boven gaat. ‘Ik weet echt niet waar hij is.’

‘In het slot van je fiets misschien?’

‘Nee, ik heb hem op slot gezet en daarna de sleutel in mijn jaszak gedaan.’ Mijn huis stinkt naar curry en frikandellen, er liggen meerdere open chips zakken en er steken puberbenen uit mijn bank. Amy, Kato en Ties hebben hun hoop op mij gevestigd, zij hebben al overal gezocht. Nu er een volwassene is, zijn hun problemen voorbij.

De tactiek werkt. Ik kan onmogelijk weten waar die sleutel gebleven is, maar toch ben ik nu als enige nog aan het zoeken. ‘Het is een lange sleutel, zilver met een zwarte achterkant.’ Amy is een kat rond etenstijd die mauwend achter haar baasje aanloopt.

‘Is dit hem?’ Net naast de prullenbak waar haar fiets tegen aanleunt vangt de lichtbundel een sleutel op de grond.

‘Hoe kan dat nou?’ protesteert ze verontwaardigd. ‘Ik had hem echt in mijn zak gestopt.’

‘Kwart voor twaalf,’ spoor ik haar aan terwijl ik zelf terug naar binnen loop, ‘als je opschiet ben je nog op tijd thuis.’ In mijn woonkamer loop ik tegen een fel oranje stuk plastic van ongeveer een meter hoog aan. ‘What the hell is dit nu weer?’

‘Dat is Bob,’ merkt Ties op, ‘die heb ik van Pepijn gekregen voor mijn verjaardag.’

‘Bob?’

‘Bob de slowdownpop.’ leggen de pubers mij uit alsof ik de plastic pop die je waarschuwt voor spelende kinderen nooit eerder gezien heb. ‘Kijk hij heeft zijn eigen insta.’ Een van de slungelige puberarmen draait zijn telefoonscherm mijn kant op. ‘In het Engels, want dan krijgen we waarschijnlijk meer volgers.’

Te oud voor deze shit zucht ik mezelf de trap op en mijn bed in. Als ik wakker word, heeft de geur van curry en frikandellen zich vermengd met scheten van pukkelige pubers die in mijn woonkamer op een paar mastrassen liggen te snurken. Alleen Bob oogt fris.

Niels ®elen