TD, Ploegleider ASR de andere Tour

Hij kijkt vooruit, ziet niets.

Ik kijk helemaal niet vooruit. Zo’n beetje elke pedaalslag kijk ik om of onder mijn oksel door. Achter me zie ik of een paar zwarte manen wapperen of een schaduw op het asfalt. Hoe ik ook stoemp, de kerel die in mijn wiel plakt laat zich niet lossen. Overnemen doet hij al evenmin. Misschien moet ik het met mijn elleboog aangeven, maar dat is vandaag mijn eer te na.

Hij denkt niet na, hij fietst.

Ik zwijg, bijt op mijn onderlip, maar mijn hoofd maalt op volle toeren. Ik vrees dat, door het gemak waarmee hij in mijn wiel blijft hangen, hij me op de top van de Amerongse berg zal flikken. Zo net onder de top vrees ik een splijtende demarrage die ik niet zal kunnen beantwoorden. Ik twijfel of ik me niet even een paar minuten zal moeten sparen, even herstellen en op adem komen.

Al doen z’n benen pijn, hij moet de snelste zijn.

Ik doe het niet, ik ga hem slopen. Gewoon vanaf de kop, ook hij moet inmiddels gek worden van het moordende tempo dat ik al een uurtje aan hem op leg. Goed, het is geen werelduurrecord, maar we rijden buiten, niet op een baan.

Ze halen nooit meer in, hij denkt: verdomd ik win.

Voor de rotonde die we driekwart rond nemen, schakel ik subtiel een tandje terug. Eigenlijk begint de klim pas als we het dorp verlaten. Dan is het 600 m even wat steiler en dan vlakt het af. Op dat makkelijke stuk wil ik juist meer versnellen en dat tempo vasthouden tot net onder de top. Die laatste 200 m ga ik dan staan en knal alles eruit.

Nooit meer alleen, nooit meer alleen

Met elke meter die ik de lange zwarte baard voor weet te blijven, groeit de overtuiging over mijn strategie. Bovenop krijg ik een klopje op mijn rug. Samen dalen we af en stoppen voor koffie bij een tentje onderaan de berg.

‘Heerlijk …’ Thomas heeft zijn helm op de tafel gelegd, laat zijn handen door zijn haren glijden en hervat: ‘om met een tandem zo hard dit bultje op te rammen.’

Niels ®elen