Om een bevriende bloemist te helpen in deze tijd, bezorg ik bloemen in Zeist.

Vrijdag 27 – 03 – 2020

Het valt niet mee, dat thuiswerken terwijl je peuter niet naar school mag. Als hij het oud Hollandsch hinkelen en verstoppertje spelen na een paar dagen al net zo saai vindt als het tapijt van felgekleurd hard plastic in je woonkamer. Als je kind de bandbreedte van internet opslokt door het streamen van Disney XD waardoor je zelf met Frozen wifi je mail binnen probeert te halen.

Waar we in de eerste dagen van de strijd tegen het coronavirus, heel even genoten van klein huislijke geluk, verlangen we nu naar een kinderloze werkdag. Het verlangen naar een dag waarop er weer gewoon gewerkt kan worden, zie ik soms door het raam aan een keukentafel zitten. In opperste concentratie en volledig geïsoleerd, met grote koptelefoons achter een scherm.

Als je aanbelt, horen ze je niet. Het ontgaat ze als hun kinderen van de als trampoline dienstdoende bank rollen en naar de voordeur rennen. Voor mij, een vreemde, doen ze niet open, in plaats daarvan drukken ze hun gezicht plat tegen de ruit. Meestal laat ik ze even, zodat er eindelijk even doorgewerkt kan worden.

Meer dagboek fragmenten lezen?

Niels ®elen