Lieve Joyce,
‘Wat vind je ervan?’ vraag ik mijn dochter verwachtingsvol als we de zaal verlaten voor de eerste pauze.
‘Wil je dat echt weten?’ antwoordt ze fel.
‘Natuurlijk.’
‘Verschrikkelijk.’ De stem van mijn dochter klinkt mannelijk en door het Rotterdamse accent zelfs grotesk. ‘Ik vind het echt zo enorm niets!’
Om ons heen staren de mensen naar mijn dochter. Vijftien is ze, Joyce, met haar kleding en make-up moet ze nog leren doseren. Een topje dat net tot over haar navel reikt en een zwart rokje met een kanten randje worden net niet ordinair door de zwarte hakken die ze van Cristel mocht lenen. Ze houdt nog niet van kunst en cultuur zoals wij, maar ik probeer het Joyce.
‘Misschien moet je er op een andere manier naar kijken’, begin ik uit te leggen.
‘Ik weet niet wat je bedoelt’, dendert ze over me heen. Ze weet niet dat ik haar outfit toesta in de wetenschap dat elke weerstand van mij tot meer verzet zal leiden.
‘Kijk om je heen, wat zie je hier en nu, wat valt je op?’
Mijn dochter zwijgt. Haar ogen volgen een jongen in een keurig zwart pak met te korte broekspijpen waardoor de witte sokken en ‘wing tipped shoes’ meer opvallen. Als ze uitgestaard is, wijs ik haar op een Japans meisje in een elegante sexy kanten jurk, maar ook op een vrouw in een soort zigeunerrok en op de meisjes die dromen van het ballet in paillettejurkjes met lakschoenen en strak ingevlochten haren.
‘Coppelia gaat over uiterlijke schijn, over de verwachtingen die we denken dat mensen over ons hebben, over hoe het hoort te zijn, over perfectionisme, maar uiteindelijk over jezelf durven zijn.’
‘Ja, en?’
‘Dat wat er op het toneel tot een hyperbool uitvergroot wordt, gebeurt hier gewoon om je heen. Zelfs je vader die er netjes maar nonchalant uitziet om maar niet de indruk te wekken dat hij zich conformeert aan de maatschappij neemt er bewust aan deel.
‘Ik vind het gewoon verschrikkelijk’, herhaalt ze zwart-wit. Pubers doen er alles aan, Joyce, om aan het plaatje van perfectie van hun ouders te ontsnappen. Toch steelt ze de volgende dag zonder enige gêne mijn foto van bij het ballet en is daarmee meer Coppelia dan haar lief is.
Kus,
Niels
