Zeist 19 juni 2024

Beste Tom,

Na geschreven te hebben over de etappes die ons in 2019 vanaf de D-Day stranden naar Oirschot brachten en in 2022 over onze terugkeer naar het voormalige Joegoslavië, had ik me voorgenomen bij de volgende tocht eens geen dagboek bij te houden. “De fiets, niets anders dan de fiets, zo waarlijk helpe mij God almachtig.”

Het is is een plan waar al snel een streep doorheen gaat als ik hoor dat we dit jaar van Auschwitz, via onder andere Bergen Belsen terug naar Westerbork gaan fietsen. In het spoor van Anne Frank, acht etappes en een slordige 1149 kilometer volgen wij de weg terug die velen nooit hebben mogen maken. 

Nu niet schrijven, geen dagboek bijhouden, is vloeken in het achterhuis. Maar ik zie er tegenop. Niet alleen vanwege de plaatsen die we aandoen of omdat het nogal grote schoenen zijn om in te staan, maar veel meer nog omdat ik een wereld zie die aan het vergeten is wat ze plechtig beloofde nooit meer te vergeten.  

Anne’s dagboek eindigt op 1 augustus 1944. Drie dagen voordat er in de ochtend een vrachtauto aan de Prinsengracht 263 stopt. SS-Oberscharführer Silberbauer stapt het pand in en arresteert de familie Frank, van Pels (Van Daan) en tandarts Pfeffer (Dussel). Een paar dagen later worden Anne en haar familie afgevoerd naar Westerbork waar ze met de laatste trein naar Polen gedeporteerd worden. 

Het missen van de laatste trein was in mijn tienerjaren een reden om te vloeken. Soms een excuus om die nacht niet thuis te komen. Groter kan het contrast niet zijn. 

Niels ®elen