Sarajevo zondag 4 September

Op de binnenplaats van Hostel Franz Ferdinand zetten we onze fietsen in elkaar. Het vroege tijdstip waarop we hier staan, zegt veel over hoe we geslapen hebben. Alleen Freddy ligt nog in bed.

‘Ik ga vandaag niet fietsen,’ hij draait zich op zijn zij en trekt de deken over zich heen, ‘ik ben het zat en ga een ticket naar huis boeken.’

Ik besluit hem even te laten. Geef hem een klap op zijn schouder, loop de kamer uit en pak mijn fiets voor een paar rondjes rond de kerk. De ketting ratelt zacht en volgt tevreden de commando’s van mijn versnelling op. Mijn fiets is er klaar voor maar mijn benen staken. Sinds de opmerking van Freddy loopt geen bloed meer door de aderen maar stroop. Als hij weggaat, moet ik het overnemen.  

Als ik terugkom vertelt Ton dat hij vandaag bij Freddy blijft, dat ze samen door Sarajevo gaan lopen, en vanaf Tito Barracks een taxi nemen naar het park. 

Vandaag had Ton samen met mij Mount Trebevic op willen fietsen. Ik had willen zien wat er met hem gebeurt als hij omhoog fietst. Op de plekken komt waar tijdens zijn missie de Serven posities ingenomen hadden. 

Bovenaan, bij de start van de Olympische bobsleebaan zou hij omlaag kijken door de ogen van de Servische scherpschutters die hem bij de wisseling van de wacht lieten weten dat ze hem zagen. Die willekeurig mensen op de straten van de knikkerpot die Sarajevo heet neerschoten. Dat ze destijds vissen voor de kat waren.  

Ik had willen zien hoe hij zwoegend, zwetend en puffend zijn lichaam omhoog sleept. Zijn torso dat niets weg heeft van een mager wielerlichaam, maar veel meer van dat van een krachtpatser. De buffel die een viermansbob op gang brengt en met zijn gewicht tijdens de afdaling snelheid geeft. 

Misschien moet ik accepteren dat deze week niets loopt als gepland. Moet ik me overgeven aan wat komt. Tot aan de finish meebewegen in de bochten alsof ik de laatste man in de bobslee ben.