In september fietst het Wounded Warriors Cycling Team een week door Bosnië. In acht etappes leggen we 722 kilometer af en maken we 11.068 hoogtemeters. Op deze site deel ik de dagboekfragmenten over de voorbereiding en de tocht zelf. Doneren voor dit goede doel via deze link of onderaan dit blog.

Dinsdag 24 mei 2022

Er was een tijd dat ik ze niet begreep. Renners die zuchtend achter het raam de druppels uit een donkere lucht  omlaag volgen tot in de plassen. Het weer en een vieze fiets, waren bijzaken, waar ik immuun voor was. Dertig jaar later mag ik dan nog steeds niet van suiker zijn, maar de evolutie van wilde naar de eerste grijze haren brengt ook weerzin met zich mee. 

Ervaringstegenzin omdat ik weet dat mijn spieren het eerste half uur uit protest weigeren om echt warm te worden en mijn rug ’s avonds in bed wraak zal nemen. Bovendien rij ik tegenwoordig geen tweedehands middenklasser meer, maar (zoals het ouwe lullen betaamt) meer het type Italiaans racemonster. 

Wachtend op zon, swipe ik wat op mijn telefoon en kijk opzij naar de klok. Om voor het eten nog een fatsoenlijk rondje te maken, moet ik nu gaan. 

‘In het bos voel je de regen minder,’ mompel ik tegen niemand, ‘een rondje spetterren door de modder op de crosser.’

De eerste druppels drukken mijn dunne regenjas tegen mijn onderarm. Mijn haren komen overeind. Met kippenvel, duik ik aan de overkant van de Laan van Beek en Royen een smal slingerend pad op. Ik ransel mijn pedalen af, waarmee mijn fiets gestraft wordt voor mijn aanstellerij van zo-even. Wild wordt mijn fiets door de bochten van het mountainbikeparcours gesmeten. In de klimmetjes kraakt de ketting in hetzelfde ritme als mijn tanden knarsen. Tot hij het ineens zat is en zich klem zet tussen frame en trapas. Elke poging om hem los te wrikken, trekt hij zich verder vast. 

Vloekend veeg ik met gras het kettingvet van mijn handen schoon. De kortste looproute naar huis blijkt vijf kilometer.  

‘Moet je nog ver?’ Aan de rand van Zeist stopt er een auto naast me.

‘Een paar kilometer,’ antwoord ik, ‘de Dorpsstraat bij Figi.’

‘Ik zet je wel even af.’

Ik knik. Er was een tijd dat ik ze niet begreep, mensen die in de bezemwagen stapten. Ook dat gaat gelukkig over. 

Niels ®elen