Oren

In de Bruna moest mijn vriendin geduld hebben vanwege de tirade van een oudere man. 

Geduldig luisterden de medewerkers van de Bruna in Zeist naar het betoog van een man. Het was een ongemakkelijke beleefdheid, al was het maar omdat de tirade ook anderen ophield. Als een vader die zijn kinderen een belangrijke opvoedkundige les mee wilde geven ratelt hij door. De wachtende klanten achter hem, waaronder mijn vriendin, gingen aan hem voorbij. 

De verkiezing van Trump is volgens de man wat deze wereld nodig heeft. Eindelijk iemand die zegt waar het op staat en wat we toch zeker allemaal denken. De onzin waaraan onze wereld ten onder gaat, moet gestopt worden.

Thuis vraagt mijn vriendin me hoe het mogelijk is dat een man waarvan zij inschatte dat hij nog bewust de oorlog meegemaakt heeft, iemand als Trump zo de hemel in prijst. Als Trump zelf onvoldoende waarschuwing is, dan zouden de gekken met wie hij zich omringt alle alarmbellen moeten laten rinkelen.

‘Misschien is hij wat doof,’ opperde ik, ‘en heeft hij de inaugurele reden van misschien niet meegekregen.’

 ‘Onwaarschijnlijk,’ schudde ze haar hoofd, ‘daar waren zijn oren te groot voor.’

Niels ®elen

<<                                                                                                 sollicitanten>>