Kerst

Eindelijk was er een staakt het vuren (niet voor iedereen), maar om te hergroeperen. Niet omdat men naar een oplossing snakt

Terwijl het politieke landschap in het Westen steeds grimmiger wordt, zit mijn zoon in Australië. Ik schrijf hem over wat hier gebeurt.

Hey Bink,

Hoewel minister van binnenlandse veiligheid Ben Gvir het een historische vergissing noemt, is er goed nieuws uit Israël. Met een vredesakkoord, een bestand van zestig dagen, is de kerst gered. Dat dacht ik althans totdat duidelijk werd dat het bestand alleen geldt voor Libanon en Hezbollah en niet, ik herhaal niet, voor de Palestijnen in Gaza. 

Een bestand voor Gaza zou, nu het bijna met de grond gelijk gemaakt is, ook zonde zijn natuurlijk. Het is de stekker eruit trekken terwijl je je doel bijna bereikt hebt. Misschien moet ik (omdat ik onlangs op LinkedIn te horen kreeg dat mijn stukjes niet vrolijk genoeg zijn, ik blijf hangen in mijn boeken en zou psychisch last hebben van Afghanistan) wat voorzichtiger zijn met mijn cynisme, maar de uitleg van Netanyahu stak een spaak in dat wiel.

Om te beginnen was hij bereid tot sjalom om zich te kunnen focussen op de dreiging van Iran. La guerre pour la guerre, een wapenstilstand omwille van de oorlog elders. Daarnaast heeft het Israëlische leger tijd nodig om na een jaar van bombarderen de munitievoorraden weer op orde te kunnen brengen en tot slot was dit verdrag nodig om Hamas te isoleren. Wat ik las als: “het laatste stukje Gazastrook omploegen.” Drie redenen. Geen één ervan was het verlangen naar vrede.

Zestig dagen geen oorlog is, zo begreep ik, ook fijn voor de Israëlische soldaten. Dan kunnen ze even bijtanken. Naar hun nog wel overeind staande huis om samen te kunnen zijn met familie en vrienden. Het zou heerlijk zijn om je met kerst thuis te hebben, maar het lijkt me beter om het, ver weg van hier, veilig down under te vieren. 

Liefs Papa

Niels ®elen