Energie sparen

Cottbus – Wittenberg 145 km

Wittenberg  5-9-2024

Beste Tom,

Op het linkerglas van mijn bril kleeft een zoutkorst en ik voel dat mijn lippen beginnen te scheuren. Ik moet drinken, kleine slokjes, maar het water uit mijn bidon smaakt niet. Voor mij zie ik jongens hun hoofd koelen met het water uit hun drinkflessen. Een zinloze actie omdat het lauw, bijna warm is. Die laatste vijftig kilometer ben ik er ook liever zuinig mee.

Langs de wegen hangen zonnebloemen uitgeput aan hun stengels. Hardwerkende boeren kneuzen de mais en ik laveer me veilig in de staart van het peloton door de dag. Mijn benen staan op standje eco. Er mag geen energie verspild worden. Ze weten dat er morgen nog een dag is, en overmorgen en de dag daarna. Mijn hoofd neuriet. Hij kijkt vooruit, ziet niets. Hij denkt niet na hij fietst. Trappen alsof je niet weet of er een einde aan deze dag, aan deze tocht, dit avontuur komt. Soms, als we een spoorweg overgaan, denk ik: zouden ze toen tijdens de tweede Wereldoorlog… Hier overheen? 

Dan zie ik ze zwoegen op de akkers. Met amper iets te eten of drinken, sparen ze elke druppel energie. Leven ze om de volgende dag te halen. 

‘Af en toe,’ zeg ik tegen Joost die naast me fietst, ‘ben ik de weg kwijt op deze wereld. De Hamas aanslag van 7 oktober keur ik echt niet goed. Maar, hoe kan een volk dat dit alles is overkomen, een ander volk zo vernederen?’

Groet,

Niels