13.

Langs de Keutenberg tijdens de Amstel Gold Race 2025

   Er is niemand die zonder een van pijn vertrokken blik de steilste vijfhonderd meter van de Keutenberg achter zich laat. Geen renner die niet met de tanden op elkaar boven komt. Hier, na meer dan tweehonderd kilometer, negentwintig beklimmingen en een frisse noordenwind klinkt zelfs voor een wielerprof Limburgs onaangenaam guur. Voelen de vriendelijk slingerende smalle wegen uiteindelijk als een verstikking.

   Waar en wanneer in deze koers de granaat valt die het peloton uit elkaar slaat, krijg je langs het parcours niet mee. Tegen het einde van de race is het publiek nog slechts getuige van het slagveld dat in kleine groepjes aan ze voorbijtrekt. Voorin knokken de renners om aan hun vijanden te ontsnappen, in de achterhoede wordt gevochten om niet alleen achter te blijven.

   Ver achter de bezemwagen, als iedereen op weg naar huis is en mensen in rode hesjes de laatste sporen van deze eendaagse veldtocht wissen, worstelt een laatste renner zich op het steile stuk naar boven. Achter zijn bril, zie je de leegte in zijn ogen niet, maar je voelt hem, alsof het zijn holle blik is die het glas kleur geeft.

   Rugnummer 13, keurig ondersteboven op zijn shirt gespeld, wordt inmiddels achternagezeten, opgejaagd door de eerste wielertoeristen. Fietsers, geen wielrenners, die de berg komen opeisen. Urenlang hebben ze moeten wachten, maar nu is hij ‘weer van ons.’ Van ongeschoren mannenbenen die zondags een rondje fietsen dat net iets langer is dan de dertig kilometer die nummer 13 nog moet koersen tot de finish. Coureurs die nog geen trap teveel gedaan hebben, maar desondanks niet in de buurt van het wiel komen van een renner die niet alleen achtergelaten is door het peloton en de bezemwagen, maar zelfs geen rugdekking van zijn ploegleiders meer krijgt.

   Een eenzame en verloren fietser die aan de voet van de Keutenberg niet afsnijdt naar naar Valkenburg. Een renner in een vreemd land die totaal gedesoriënteerd van al het draaien en keren in de Limburgse heuvels nog maar één ontsnappingsroute naar de Cauberg kent; het parcours volgen.

   Nummer 13: Fabian Weiss verklapt de startlijst zijn identiteit. Zwitser. Geen klimmer, maar een tijdrijder. Een Zwitsers uurwerk dat hopeloos achterloopt.

Niels ®elen

<< Concessie                                                          Principe>>