‘Een droge witte wijn en voor mij een water.’

‘Plat of au gazeuse?’

‘Plat graag.’ De ober stopt zonder iets opgeschreven te hebben zijn notitieblok in zijn schort en loopt het terras af.

‘Gezellig, zo’n lenteborrel met jou.’

‘Ik weeg acht kilo te zwaar voor een klimmer.’

‘Acht kilo?’ Met een bedenkelijke blik staart ze naar zijn buik.

‘Acht,’ knikt hij, ‘als ik vroeger in vorm was, woog ik rond de 70 kilo, ondertussen zit ik op de 80.’

‘Waar zitten die dan in godsnaam?’

Demonstratief grijpt hij in zijn zij, waardoor zijn shirt uit zijn broek komt. Onopvallend kijkt ze onder de glazen van haar zonnebril door naar de roze huid. Ze houdt van dat stukje buik, waar de lijn van zijn buik richting zijn liezen loopt.

‘Moet je eens stoppen met het eten van al die pasta.’

‘Is dat een van je Sonja Bakkerlulkoekrecepten of zo? Wielrenners eten nu eenmaal pasta.’ De ober legt discreet een paar viltjes op de tafel en plaatst de glazen erop. ‘Straks ga je me vertellen dat ik van die shakes moet drinken van boerenkool en quinoazaad.’

‘Er zitten veel eiwitten in quinoa die voor vetverbranding zorgen, maar zit ik nu met mijn minnaar of een van mijn vriendinnen op het terras?’ Ze glimlacht.

‘Eiwitten en minnaars.’

‘Laten we daar op drinken.’ Haar glas maakt een klein knikje naar voren.

‘Proost!’ Hij heft zijn glas en neemt een flinke slok. ‘Waarom ga je eigenlijk niet mee naar Italië?’

‘Als ik geen man en kinderen had, dan kwam ik met alle liefde langs om je zwetend en zwoegend die bergen op te zien gaan.’

‘Ik betwijfel of dat de moeite waard is om naar te kijken.’

‘Waarom?’

‘Tien kilo geleden,’ zucht hij, ‘was ik nog een aardige klimmer.’

Niels ®elen