Omdat ik ooit op de Koninklijke Militaire Academie leerde roeien, zit ik dinsdagnacht om kwart over twee voor de televisie. Meer nog dan de gemiddelde burger hebben veteranen denk ik last van een gezonde dosis chauvinisme. Daarom weet ik het zeker: er komt goud aan vandaag op het water en op de fiets.

Langzaam, alsof mijn bank er eentje uit een roeiboot is, schuif ik met spanning op mijn armen en benen naar voren en zie de dames dubbel twee brons pakken. Een eerste medaille die gevolgd wordt door twee keer zilveren plakken en een prachtige gouden race van het vlaggenschip van de Nederlandse Olympische Marine. De dubbel vier. 

Tegen een uur of drie draai ik me met een slaapzak op mijn zij in mijn provisorisch ingericht bivak op het kleed. Militairen zetten geen alarm, maar een wekker en dus gaat deze over krap twee uur om vijf uur, af voor Annemiek van Vleuten. Terwijl zij de piepjes tot de start afwacht, steek ik mijn hoofd snel onder de koude kraan en maak een driedubbele espresso. Alsof ze de heroïsche Charge off the light brigade moet leiden zie ik hoe Van Vleuten haar fiets niets en niemand ontziend over het parcours ramt. Een half uurtje, meer heeft ze niet nodig om een slordige tweeëntwintig kilometer af te leggen. 

Vluchtelinge in een achterhoede gevecht

Pas als ik de volledige uitslag zie, wordt mijn wereld weer groter dan Nederland en sport. Mijn oog valt op de vijfentwintigste en laatste plaats waar Masomah Ali Zada eindigt. Een Afghaanse wielrenster die tegenwoordig in de hel van het noorden, Lille woont.

Zada is een vluchtelinge die buiten het zicht van de camera’s een achterhoedegevecht voert en die ontsnapt is aan de Taliban en een land waar amper fatsoenlijke wegen voor wielrenners te vinden zijn en. Nu de NAVO zich uit Afghanistan terugtrekt, haar land meer en meer in de greep van de Al Quaida begint te komen, wil zij een voorbeeld zijn voor andere vrouwen. Een land dat ook diep in mij zit, maar al die jaren na terugkomst van mijn missie in mijn gedachten op de achtergrond geparkeerd heb. Een plek waar zij geen toekomst had, maar wel naartoe terug verlangt, waar in de valleien het kanonvuur van links en rechts dat de light brigade over zich heen kreeg inmiddels weer in alle hevigheid oplaait.

Masomah, en niet de koffie, schudt me echt wakker. Zij en niet Annemiek van Vleuten is vandaag mijn held omdat zij nog steeds droomt van waar ook ik zo graag in wil blijven geloven. Masomah’s tijdrit is een statement die verder gaat dan de Olympische gedachte; zij strijdt voor haar land op een andere manier. Niet voor een medaille maar voor vrede en de hoop dat vrouwenwielrennen ook bij haar thuis gewoon zal worden. 

Niels ®elen