De grenzen van emancipatie?

Lieve Joyce,

Sinds Tom Dumoulin als eerste Nederlander de Giro won, knars ik op mijn tanden, bijt ik op mijn tong en krom ik mijn tenen. Niet onze Tom, maar Marianne Vos is volgens een grote groep mensen de eerste Nederlander die dit kunstje flikte. Het vergeten van Vos is bewijs Joyce, bewijs voor het gebrek aan emancipatie. Marianne is, wat ik als fietser noem, een klasbak. Een sporter voor wie ik een grenzeloos respect heb Joyce, maar de Giro Rosa is niet de Giro.

Uit angst om feministisch Nederland over me heen te krijgen zweeg ik tegen iedereen behalve mijn vriendin. De Giro Rosa (1011km) vergelijken met de ronde bij de mannen (een slordige 3600km), is de Cauberg opfietsen en denken dat de Ventoux dus ook wel zal lukken. De kale berg waar ik in 2015 overigens grote moeite had om aan te klampen bij een voor mij onbekende dame.

Afgelopen weekend laaide mijn eenzame discussie tegen Cristel opnieuw op. Tijdens het zappen vingen we een interessant fragment op van een oud interview met Richard Krajicek. Vrij duidelijk en vooral ongenuanceerd gaf hij zijn mening over het vrouwentennis, hun figuur, prestaties en over de salariëring. Een foutje van een jeugdige topsporter zo werd geoordeeld. Een foutje dat interessant werd toen Theo Hiddema deze uitspraken vanuit een juridisch gelijkheidsbeginsel belichtte.

Omdat het prijzengeld bij tennis voor vrouwen en mannen gelijk is, is er geen seksediscriminatie meer. De vraag is echter of dat terecht is en wat die gelijkheid nu eigenlijk inhoudt. Vrouwen spelen niet om drie, maar twee gewonnen sets en leveren dus minder arbeid. Hierdoor stond Muguruza, voor een slordige drie ton per uur op de baan. Federer moest voor hetzelfde geld ruim twee uur meer werken en kwam daarmee op zo’n twee ton per uur. Noem mij een lul, maar vrouwen verdienen in het tennis dus al enige jaren een significant hoger salaris dan de mannen. Ik vind het overigens prima, maar feit is dat ze hiervoor zowel lichamelijk als commercieel een mindere prestatie leveren.

Natuurlijk begrijp ik dat vrouwen fysiek in het nadeel zijn, maar bij sport gaat het om de beste zijn. Absolute emancipatie zou daarom in veel gevallen het einde van de vrouwensport betekenen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen zoals onze Bettine Vriezekoop die trainde tegen mannen omdat die tenminste weerstand boden. Of het prachtige verhaal van de Alfonsina Strada. Strada reed(zeker niet onverdienstelijk) in 1924 als enige vrouw ooit de Giro. Onterecht en helaas werd ze een jaar later door een nogal ongeëmancipeerde jury uit de koers geweerd. Strada deed daarmee het woord genderneutraal, lang voordat het bestond, eer aan. We moeten de prestaties dus in perspectief zien, maar juist deze constatering toont de ongelijkheid aan. Neem de kunst. Zou je daar hetzelfde betalen voor een schilderij van mindere kwaliteit omdat mannen van nature minder creatief zijn dan vrouwen?

Lieve Joyce ik heb een grenzeloos respect voor vrouwen, maar de vergelijking tussen appels en peren houdt op bij de constatering dat ze fruit zijn. Hoe erg is het ook om toe te geven dat het soms onmogelijk en zelfs onwenselijk is om te vergelijken? Het is in mijn ogen juist de diversiteit van mensen in sekse, ras, geaardheid en wat al niet meer die het leven zo mooi maakt. Niet omdat ik bang ben dat mijn positie als man bedreigd wordt, maar omdat een genderneutrale wereld alleen leefbaar is voor robots.

Niels ®elen