Alsof het een hond is, sjokt Lodewijk achter ons aan.

‘Lopen we langs de Kromme Rijn of naar Austerlitz?’ vraagt Tjerk op de T-splitsing aan het einde van het erf. ‘Lodewijk durft niet over bruggetjes, dus de eerste is misschien wel een uitdaging.’

‘Is Austerlitz niet wat ver?’

‘Een kilometer of zeven, als je tijd hebt eten we daar dan wat en lopen we daarna terug.’

‘In het totaal veertien kilometer dus?’ Terwijl ik het vraag, kijk ik naar Lodewijk. Ezels zijn taaier dan paarden en ik ben dus niet bang dat hij de afstand als een probleem ervaart. ‘Austerlitz is prima’, antwoord ik omdat mijn stereotype beeld van een koppig dier voor een bruggetje me erger lijkt dan in het bos.

‘Wat betekent vrijheid voor jou?’ wil Tjerk weten. Door mijn hoofd schiet een stuk tekst van Janis Joplin: ‘freedom’s just another word for nothing left to lose.’

‘Vrijheid is een paradox.’ Ik draai me om en raap iets van de grond op. ‘Eigenlijk heb je het alleen echt als je nog niet weet wat het is.’

‘Wat raapte je nu net op?’

‘Noem het toeval, maar dit zag ik liggen.’ Ik steek mijn hand uit naar Tjerk en geef hem een klein stickertje. ‘Weet je wat het is?’

‘Vrijheid geef je door.’ Hij pakt de 5 mei-fakkel aan en lacht. ‘Wat mooi.’ Slenterend door het bos rijgen we discriminatie, wereldpolitiek, kunst, cultuur, liefde en verdriet in een gesprek aan elkaar. We ontmoeten mensen die hun geiten aan het uitlaten zijn en op het terras in Austerlitz zijn we met een ezel aan onze tafel een circusattractie. Toch is mijn wereld op dit moment niet groter dan een wandeling met Tjerk, Lodewijk en de mensen die we in het bos ontmoeten.

Terwijl Tjerk Lodewijk terugzet in de wei kijk ik voor het eerst in vier uur tijd weer op mijn telefoon. Vier nieuwe berichten van Cristel:

Ik heb zin in iets spannends

Sorry ik zit aan de wijn

Dat valt nogal naar binnen geloof ik

Soms vind ik het zo lekker, om tegen je aan te appen zonder dat je antwoordt

Vrijheid is soms niet veel meer dan de enige zijn die de tijd verstoort.

Niels ®elen