‘Heb je ook plakband?’ De stem van Cristel galmt in het trapgat. 

‘Ja, ergens in de middelste kast.’ Mijn horloge zucht, tien voor half twaalf, bedtijd. ‘Naast de printer. Ties heeft het vandaag nog gebruikt, dus het kan ook op de kast staan.’

Terwijl ik mijn tanden poets, hoor ik hoe Cris gehaast door de woonkamer banjert. Er gaat een schaar door papier heen en dus is voor mij een plus een twee geworden. Ruim een half uur voor mijn verjaardag is dit niet het moment om naar beneden te gaan. Om vragen te stellen over wat ze doet en of ik haar kan helpen.

‘Ben je morgen thuis?’

‘Nee, ik moet eerst naar Amsterdam,’ in het donker staren mijn ogen naar haar silhouet dat behendig een BH-bandje losmaakt, ‘die journalistieke reis over 75 jaar vrede door Europa, Azië, Rusland en dan weer terug. Op de terugweg pik ik jouw auto op bij de spuiter in Hilversum.’

‘En ’s avonds?’

‘Dan heb ik vergadering van de wielervereniging. Het zal wel een uurtje of tien, half elf worden.’

‘Ben je zenuwachtig voor je verjaardag?’ Ze tilt de deken op en ik voel haar huid tegen de mijne.

‘Overlijdensadvertenties’

‘Slapeloze nachten heb ik ervan.’ Ik doe mijn best om zo geloofwaardig mogelijk over te komen. ‘Zal ik de wekker om zes uur zetten?’ Net als toen ik klein was lekker vroeg op en dan springen op het grote bed in afwachting van alle cadeaus.’

Als ik de volgende morgen beneden kom, ligt er op mijn ontbijtbord een pakje, waar met dikke stift een groot hart op getekend staat. Zorgvuldig ingepakt in het enige papier dat er in huis te vinden was: de krant van gisteren. Om precies te zijn de overlijdensadvertenties. 

Ik dank mevrouw ‘Dickens’ omdat ze mij na het gesprek over de verjaardagen van vroeger, op de verjaardag van nu herinnert aan de toekomst die steeds dichterbij komt.

‘Dat had ik echt niet gezien’, verdedigt ze zich blozend. 

Niels ®elen