22 juni 2024

Beste Tom, 

De akkers tussen Heibloem en Budel worden door de N-weet-ik-hoeveel gespleten als de dode zee door Moses. Je fietst er over lange rechte wegen waar je na elke afslag wel van richting maar niet van uitzicht verandert. Niets zo vreselijk als fietsen door The Dutch Mountains, het platte land waar de wind je in het gezicht spuugt, je benen verstijft en je zweetnatte rug langzaam laat vastroesten.

Er staan boerderijen en bomen in lanen die eindigen in eenzame dorpjes. In Budel staan we na een gemiste afslag even stil. Bij de molen hadden we rechtsaf gemoeten, de Deken van Baarsstraat in, sneller nog was de Meidoornstraat en Mathijssenstraat geweest. 

Voor €2,50 verschaffen we onszelf de toegang tot het kerkje, tot wat op het affiche aangekondigd staat als de ’TIJD RIT’ door de unieke privé-collectie fietsen. In de kerk tikken de plaatjes onder onze schoenen als de bespijkerde zolen van soldatenlaarzen op kasseien.

Zelf sta ik stil voor een Van Isegem. Een velo met een leren zadel, een ransel aan het stuur en zowel voor als achter een prachtige olielamp. Een stalen ros uit de tijd van taaie mannen met grote petten die op het hoofd gehouden worden door een pilotenbril. Lompe zware fietsen waar ze rustig vijf-, zeshonderd kilometer op stoempen om van Bordeaux naar Parijs te fietsen. Kerels die met hun reserveband in lemniscaatvorm op de rug van hun wollen truien over lemen paden dokkeren.

Naast me begint een man ongevraagd de historie van het kerkje op te lepelen. ‘Hervormd’ vertelt hij.

‘Jammer’, denk ik, ‘wielrennen, de koers is katholiek.’ 

Niels ®elen