Om een bevriende bloemist te helpen in deze tijd, bezorg ik bloemen in Zeist.

Woensdag 01 – 04 – 2020

Sinds een dag of twee ben ik een volleerd voyeur. Voor elke bos bloemen die ik af moet leveren, parkeer ik mijn auto zo dat ik op weg naar de voordeur onopvallend naar binnen kan gluren. Dan overzie ik in één enkele oogopslag, wat ik weten wil en belangrijk is. Het silhouet op een bank of stoel, een kopje, het geluid van een radio of de gloed van laptop of televisie.

Op de Spinozalaan zijn het de opengeslagen tuindeuren die verraden dat er iemand thuis moet zijn.
‘Nou. Wat een verrassing’, klinkt het verrast, gevolgd door een kort moment van twijfel. ‘Is dit een grap?’
‘Nee,’ glimlach ik, ‘deze bos is bittere noodzaak.’

Als ik terugloop naar de auto, kijk ik (in tegenstelling tot normaal) schaamteloos door de erker naar binnen. Naar de vaas die nog steeds op de salontafel staat. Het podium van een bos tulpen die met een diepe, diepe buiging al lieten weten dat de voorstelling voorbij was.

Meer dagboek fragmenten lezen?

Niels ®elen