Beste Tom,

Voor zover mogelijk, zit ik bij café du soleil aan de weg rond het plein op een veilige afstand van de Ventoux. Buiten het zicht van het rode oog van de kale reus. ’s Morgens net nadat ik brood heb gehaald bij Boulangerie Linsolas, ga ik hier graag zitten om met een cappuccino te genieten van mijn croissant. Dat Fransen niet in staat zijn om een fatsoenlijke kop koffie te maken, neem ik voor lief. Ik kom hier om het dorpje wakker te zien worden. Het atelier cycliste van Fabrice, het fruitwinkeltje, de mensen die water voor hun planten halen bij de fontein. Als je in de avond terugkeert voor een rosé loop je langs een groepje oudere mannen die hun stoeltjes en tafel uitklappen onder de poort naar het marktplein om samen te kaarten. Villes is een windstil dorpje waar de tijd stil kan staan.

Niets erger voor een fietser dan wind. Een berg treed je nog met open vizier tegemoet. De voet, de top, de stijgingspercentages, de bochten en de weg doen zich niet anders voor dan dat ze zijn. Van een berg weet je precies wanneer ze begint en wanneer je van haar rug af mag glijden. Van de wind weet je niets. Die kan ineens na een bocht opduiken en je dwingen tot stoempen. Soms neemt ze even de tijd om op adem te komen voor een onverwachtse klap in je zij of om opnieuw in je gezicht te spugen. Een berg zegt dit ben ik, laat maar zien wat je kunt. De wind is een vals kreng, waarvan je nooit weet wanneer ze ophoudt. 

Groet

Niels