N˚ 82                                                                                                         Zeist 27-03-2020

Lieve Mama,

‘Wij blijven voorlopig open’, las ik afgelopen week op de ruit van kapsalon Aäron. Met mijn hand voelde ik door mijn haar en constateerde dat ik tenminste een week te laat ben met naar de kapper gaan. Omdat ik nu eenmaal liever niet zo vaak in de spiegel van de kapper kijk, liep ik opgelucht verder. Mijn krullen, waarvan niemand weet hoe ik er genetisch gezien aan gekomen ben, konden zonder gevaar nog een paar weken doorwoekeren. 

In die spiegel zag ik vroeger bij Ton’s Hairsalon op de Hoogstraat in Leerdam hoe jij je voor me schaamde als hij me moest knippen. Waar Ton gemiddeld genomen niet veel meer dan vijftien minuten nodig had voor een ‘coupe pot de fleur’, kostte ik hem minstens het dubbele. Omdat ik de ‘kinderstoel’ weigerde en mijn hoofd alle kanten opdraaide behalve de gevraagde, zag ook Ton me liever gaan dan komen. Slechts één keer, ergens rond Pasen, zat ik muisstil. Gefascineerd door mijn twee nieuwe voortanden, staarde ik braaf in de spiegel.

Twee dagen nadat Aäron’s notitie me gerustgesteld had, besloot de regering dat alle kapsalons voorlopig moeten sluiten. Waar Cristel voorstelde om dagelijks een foto van mijn haar te maken, besloot ik recalcitrant om ook mijn baard de komende weken niet te trimmen. Ik hoop dat mijn haren over twee weken precies lang genoeg zijn om de mensen door deze moeilijke tijden te loodsen, ze houvast te bieden. Dat ze, als ik op een paar oude sandalen en gehuld in niets meer dan een lendendoek door de stad slenter, hun eigen ogen niet geloven en anderen vertellen dat ze het licht hebben gezien. 

Liefs     

Niels