N˚ 71                                                                                                             Zeist 27-12-2019

Lieve Mama,

Bungelend aan een touwtje hing de leesbril van papa, als hij niet op het puntje van zijn neus stond, op de bovenkant van zijn bierbuik. De aanschaf van een brillenkoord was slechts een beperkte vooruitgang ten opzichte van de diadeemstand op zijn kalende hoofd, maar ik geloof niet dat papa zich daar druk over maakte. Het brilletje, die per dertien in een dozijn bij de Hema verkrijgbaar waren, was voor hem van onschatbare waarde.

Waar jij bij Sven, Inge en mij de ogen gezond hield met antioxidanten en betacaroteen, zag het er voor papa minder rooskleurig uit. Om zijn leeftijdsgebonden maculadegeneratie tegen te gaan, volstond het eten van wat wortels niet meer. De oranje kleurstof in peentjes, volgens het internet een bron van vitamine A, voedt het netvlies. Ook spinazie (waarvan het ijzer ons volgens jou en Popeye sterk zou maken) en vis zijn een lust voor het oog.

Wie, wanneer en waarom onlangs besloten heeft om de letters van gebruiksaanwijzingen te verkleinen, is mij een raadsel. De consequenties ervan zijn, in tegenstelling tot de kleine lettertjes, kristalhelder als ik op een pak appeltaart, rijst of wat dat ook zoek naar de toe te voegen ingrediënten of voedingswaarde. Nu mijn oog zich niet meer voldoende focust, is het mijn arm die moet zorgen voor de juiste afstand om nog scherp te kunnen stellen. Om een krant of boek te lezen, ben ik sinds kort ook afhankelijk van plus één. Iedere keer dat ik dat stomme brilletje op mijn neus zet, heb ik spijt. Spijt dat ik vroeger geen vis lustte.

Liefs     

Niels