Elke week schrijf ik mijn moeder een brief over een jeugdherinnering. Deze week verwijt ik haar de aankoop van onze eerste kleurentelevisie in mijn afwezigheid.

N˚ 65                                                                                                             Zeist 18-11-2019

Lieve Mama,

‘U zult toch met me eens zijn dat de kleurentelevisie er eerder was dan de zwart-wittelevisie.’ Betoogt professor Douwe Draaisma tijdens de veteranenlezing. ‘Immers voordat we kleurentelevisie hadden, was er slechts televisie.’  De datum dat ons huis op de akkerwindelaan 32 kleur kreeg kan ik me niet herinneren. De dag wel; Zaterdag. 

Terwijl Sven en Inge met waterpokken of mazelen op de bank liggen, mag ik met ome Henk en Hans mee naar Rotterdam. Ze nemen me mee naar de bioscoop waar de film jungle book draait. Op de Coolsingel kruipt het guur van de herfst door mijn dikke houtje-touwtjejas. Mijn kinderhand ligt in de dokwerkers kolenschop van ome Henk. Ome Henk is mijn held. Een zeeman die ons brieven schrijft als hij op de oceaan dobbert. Eenmaal thuis neemt hij eigenlijk altijd wel de moeite om iets met zijn neefjes te doen. Als hij ons daarna in zijn BMW met country music naar huis brengt, zitten wij regelmatig op zijn schoot en houden we het stuur vast. 

‘Badabeng’

Als de film voorbij is, lopen we naar de poffertjeskraam. Hij stoeit wat met me en roept ‘badabeng’ als mijn vuist in zijn buik belandt. Even heb ik medelijden met Sven en Inge die niet mee konden. Medelijden dat thuis direct omslaat in verontwaardiging. De oude televisie is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een grote kleurdoos. Twaalf kanalen met druktoetsen te bedienen. Rechts onder de ingebouwde speaker wrijven drie vierkantjes in de kleuren blauw, rood en groen me in wat ik vandaag heb gemist. Niet zozeer de komst van de kleurentelevisie, maar veel meer nog de kans om afscheid te nemen van de zwart- wittelevisie.

Liefs     

Niels

Niels ®elen