Etappe 3 Rouen – Amiens 115km

Het is 75 jaar na D-Day en daarom fietst een groep van 14 renners, een aantal met fysieke of psychische verwondingen, in de voetsporen van de Prinses Irene Brigade, van Arromanches terug naar Oirschot.

‘Do you have wifi?’ 

‘Sorry?’ Antwoord ik en kijk op van het scherm van mijn laptop.

‘The wifi, does it work with you?’ Zonder dat ik het in de gaten had, is Iza de gemeenschappelijke ruimte van de jeugdherberg in komen lopen. Bij het opstaan heeft ze een nonchalante paardenstaart gemaakt. Everything good is free & wild lees ik van het off shoulder T-shirt dat ze draagt. 

‘I’m working in Word, so I don’t need the wifi connection.’ 

Even denk ik dat ze zonder wifi een gesprek met me aan zal gaan. Het Engels van de Poolse agente is er goed genoeg voor, in plaats daarvan loopt Iza zachtjes zuchtend naar het koffieautomaat voor een dubbele espresso. Na drie dagen kan ik haar moeilijk plaatsen, ze verstaat de kunst om anderen te laten praten en zelf weinig te zeggen. 

Op de fiets valt ze op omdat ze haar koersbroek en mouwtjes omhoog stroopt om zo egaal mogelijk bruin te worden. Haar vingers met strak gelakte nagels houden soepel de remgrepen vast, maar haar pinken wijzen omhoog alsof ze een Engelse dame aan de thee is. 

Net als je jezelf afvraag wat ze op een fiets doet, laat ze zien hoe goed ze hem beheerst. Dan balanceert Iza in een perfecte surplace voor een verkeerslicht. Zwijgend kijkt ze uit naar de klimmetjes. Die momenten waarop iedereen even zijn eigen tempo mag rijden, laat ze zien wie ze als wielrenster is. 

Moeiteloos zie je Iza omhoog gaan in het wiel van de betere klimmers, nooit rijdt ze er voorbij. Het is niet dat ze het niet kan of dat ze onze mannelijke ego’s wil sparen, ze heeft simpelweg de route niet.  

Niels ®elen

Etappe 2 Sarajevo lees je hier

dit blog steunen? Tof!