Een van de vele boeken was ik, levende boeken in het oude postkantoor op de Neude. De bibliotheek van Utrecht leende ons uit aan mensen die nieuwsgierig waren naar een transgender, rolstolgebruiker, Lolita, polyamory voormalig Jehova’s getuige of in mijn geval een veteraan. 

Zonder ezelsoren, maar met een mondkapje op loop ik na een aantal gesprekken aan het eind van de dag door de bibliotheek mijnheer Potter in, de trap op naar het toilet. Tegen de ongeschreven regels in, je vult namelijk eerst de buitenste pissoirs op, staat een man in de middelste van de drie te plassen. De ruimte is te smal om achter hem langs te lopen en dus laat hij me geen andere keuze dan links van hem te gaan staan. 

Al die gesprekken heb ik mijn plas opgehouden. Zolang dat ik een stekende kramp in mijn liezen voel, maar met iemand naast me is mijn pik ineens verlegen. Dan slaat mijn pisbuis altijd dicht. Een black-out zoals sommige scholieren die tijdens een tentamen krijgen. 

Het matglazenspatscherm tussen ons in zorgt ervoor dat de man naast me het ziet, maar de verstopping van mijn lange urineleider zal hij binnen enkele momenten horen. Zenuwachtig, en vooral zonder resultaat, beweeg ik mijn hand over mijn pik zoals boeren vroeger aan de spenen van een koeienuier trokken. Ik span mijn buikspieren aan om te persen en voel de opluchting als ik de straal door mijn pisbuis langzaam voel oprukken. Een paar druppels pers ik eruit en dan stokt hij weer. Geschrokken van de ruwharige teckel die zijn neus uit de jas van de man naast steekt. Nieuwsgierig kijkt de hond me aan en daarna over de afscheiding omlaag.   

‘Niet kijken Kees,’ ik hoor hoe zijn baasje zijn broek ophijst en gulp dichtritst, ‘dat hoort niet, het is niet netjes.’

-Laat hem-, gaat het door mijn hoofd. Al is het maar omdat er geen hondenbezitter is die niet naar zijn viervoeter staart als hij tegen paal of boom plast.

Niels ®elen