Voir du pays een film van Delphine en Muriel Coulin

Lieve Joyce,

Het is december 2007 als wij landen op Kreta. Alsof onze komst geheim moet blijven,  worden we met een bus direct bij het vliegtuig opgepikt. Geen paspoortcontroles, geen douanes, recht naar het hotel waar een officier en een aantal psychologen ons welkom heten.

Ze kijken naar ons als een klein kind dat zijn vader voor het eerst een goocheltruc ziet doen. Ze moeten onze gesprekken leiden, zijn gebriefd over wat onze eenheid meegemaakt heeft en weten niet of ze dat kunnen bevatten. Vanavond hoeven we ons nergens zorgen over te maken, dan is het feest.

‘Feest’, is voor mij op dat moment een eufemisme voor een gevecht. Op die manier werd het omhangen van mijn uitrusting voor patrouilles al snel vertaald als het aantrekken van mijn baljurk.

Als de  kolonel klaar is met het uitleggen van de regels, zoek ik mijn hotelkamer. Mijn rugzak en tas laat ik naast het bed op de grond ploffen waardoor ik het Afghaanse stof dat er nog inzit gelijk ruik. Voor het eerst sinds maanden sta ik even later onder een loeihete douche waar je geen slippers aan hoeft te houden. Met een handdoek om mijn middel laat ik me even later achterover vallen op een bed dat terugveert. Vanaf een balkon kijk ik later samen met mijn kamergenoot naar het zwembad en de zee.

‘Vorige week hing je boven een bermbom, lagen we in de eetzaal onder de tafel vanwege een raketaanval en nu zitten we hier.’ Zeg ik tegen hem.

‘Liever was ik direct naar huis gegaan.’ Antwoordt hij nuchter.

Na het eten lopen we door naar de bar. Het bier is er gratis, dat wil zeggen dat ik me niet kan herinneren dat ik ervoor betaald heb. Hoewel ik zelden dronken ben, Joyce, word ik het die avond heel langzaam met Larie. De twee halfnaakte vrouwen die voor ons vermaak zijn ingehuurd krijgen weinig aandacht. Alsof je kunst probeert te verkopen aan cultuurbarbaren.

In de dagen die volgen, voeren we gesprekken met elkaar. Onder toeziend oog van ‘normale’ mensen is er ons eerste ‘voir du pays’, een contact met de gewone wereld. De psychologen doen oprecht hun best ons te begrijpen, maar binnen de groep voelen ze als indringers. In het hotel gooit iemand een glazen salontafel van twee hoog naar beneden. ‘Hij stond in de weg’, was de voor ons begrijpelijke uitleg, maar de buitenstaanders zijn boos.

De echte confrontatie blijft uit tot op Schiphol waar we noodgedwongen landen. Wachtend op onze bagage word ik wakker in een vreemde wereld. Een drammend kind, de minachtende blikken en het gefluister van mensen die terugkomen van luxueuze vakanties wekken irritatie. Als onze tassen op de band verschijnen, kijk ik naar de eenheid en bekruipt mij de angst van het onvermijdelijke. Het besef dat de militairen aan wie ik mijn leven meerdere malen toevertrouwde, de groep waaraan ik voor altijd verbonden ben straks uit elkaar spat.

Voir du pays werd door Delphine en Muriel Coulin zo dicht op de huid gefilmd Joyce dat het een revoir van mijn eigen werd.

Liefs,

Niels