N˚ 05                                                                                     Savines-le-Lac 26 juli 2019

Lieve Cris,

Het moment dat ik de tent uit sluip, neemt Ties diagonaal bezit van het tweepersoonsluchtbed. Het meer onder me snurkt ontspannen een fijne witte wasem uit die straks zal optrekken. Op de vissersboot na, die roerloos en in stilte in het midden ronddobbert, heeft ze nog geen visite. Geen surfers, speedboten, waterfietsen of zwemmende kinderen. Misschien heeft ze even argwanend vanuit een ooghoek naar me gekeken, maar van een eenzame fietser heeft ze niets te vrezen.

Alleen, in alle vroegte draai ik een lege weg op richting Le Lauzet. Even verwijt ik mezelf dat ik vergeten ben om mijn teller op te laden, maar het blijkt een zegen. Mijn gevoel en niet de keiharde cijfers vertellen me vandaag of het goed gaat. Negentien jaar geleden zat ik hier voor het eerst op een eigen racefiets. In tegenstelling tot nu, reed ik er toen het liefst als de weg wat drukker was. In Kamikaze afdalend haalde ik auto’s, andere fietsers en motoren in.

Nu mijn testosteron aan het vergrijzen is, geniet ik van het enorme niets om mij heen. Van de zon die net voor mij haar eerste col beklommen heeft. De roofvogel die, bij gebrek aan thermiek, zelf moet werken en de bloeiende stokrozen langs de weg. Samen met een paar keurige dames op leeftijd, zijn ze de enige toeschouwers. Een publiek dat me zonder ook maar een woord te zeggen aanmoedigt. Even lieten ‘les Demoiselles Coiffées’ me aan de Dolomieten denken waar jij langs de weg stond. Toen reed ik ook zo lekker.

Kus                  

Niels                

Lees hier deel IV: Beren