Marine uniformen

Lieve Joyce,

Toen ik nog jong was, trainde ik twee koude weken voor kerst op de thuisbasis van het korps: de Joost Dourlein kazerne. Een stel klonten, marine jargon voor landmachters, die een lesje kregen in het slopende effect van koud zeewater op je fysieke en mentale gesteldheid. Twee weken is niets vergeleken bij de zeventien die er nodig zijn om marinier te worden Joyce. En aan die zeventien weken, zo las ik in de krant, is een vrouw begonnen.

Het zou fantastisch zijn als deze eerste vrouw binnenkort slaagt voor de opleiding tot marinier. Niet omdat ik het zie als een bewijs van gelijkheid of emancipatie, maar omdat dit is wat zij wil. Ze toont daarmee de kracht en het belang van het individu aan. Een kracht die bedreigd wordt door mensen die in alles onrecht en ongelijkheid zien en streven naar een maatschappelijke eenheidsworst.

Terwijl ik de krant dubbelvouw en in de oud papierbak gooi, herhaal ik tegen mezelf het betoog dat ik al jaren voer. Het is niet meer dan logisch dat defensie vrouwen ook tot die opleiding toelaat. Ik geloof immers in het principe van een functie-eis. Functie-eisen kennen geen penisnijd of castratieangst en discrimineren niet. Voldoe je aan de eisen dan ben je welkom, zo niet dan word je vriendelijk bedankt.

In dat opzicht is er al jaren nergens zoveel gelijkheid als bij defensie. Bij ons, sorry ik voel me nog steeds militair, bepaalt de rang die je bekleedt en het aantal dienstjaren (niet je sekse) je salaris. Een gelijkheid die zichtbaar doorgetrokken wordt in het pak dat we dragen. Het uniform dat gek genoeg de enige plek is waar het individu, door het tonen van je onderscheidingen, binnen een bepaalde bandbreedte van zich kan en mag spreken.

Misschien zit daar ook het probleem met gelijkheid Joyce. Daar waar alles gelijk moet zijn, verdwijnt de creativiteit, de ruimte voor het individu omdat jouw eigen identiteit ondergeschikt wordt aan de geest van het collectief. Uniformiteit beperkt zich namelijk zelden alleen tot een pak. Het uniform is een communistische bloedzuiger die zich voedt aan de vrije wil van denken en doen, die je langzaam maar zeker assimileert. Er zijn weinig individuen die zich daartegen durven te verzetten.

Tot volgende week bij de opera!

Liefs

Niels

Niels ®elen