Hangend over het stuur van mijn racefiets hoor ik hoe de klok van de Sint-Martinuskerk in Berlare tien uur slaat.

‘Mogge, Oliver,’ groet ik hem ontspannen als hij aan komt fietsen, ‘hoe voel je je?’

‘Klote, Niels!’ Het gezicht van Oliver staat, net als de lucht, op onweer. ‘Ik voel me genaaid door de jury, maar vooral door Dylan.’

‘Oké, je wint niet, maar je was gisteren wel de beste man in koers.’ Zo probeer ik het gesprek een positieve wending te geven terwijl we het dorp uit fietsen richting het meer van Donk.

‘Alsof dat telt,’ briest hij, ‘strijdlustigste renner was een doekje voor het bloeden, ik word potdomme de hekken in gereden!’

‘Dylan vertelde me dat hij door de chaotische finale niet echt een rechte lijn kon rijden.’

‘Ja, mooi verhaal.’ Het lachje van Naesen klinkt cynisch. ‘Iets met eromheen moeten, daarna ertussendoor en weer ergens omheen.’

‘Heeft hij daar geen punt in dan?’

‘Een punt? Een excuus zul je bedoelen. Hij slingerde over de weg alsof hij gezopen had. Had dat crapuleuze mannetje nog meer te melden?’

‘Hij zei dat je een goede renner bent, maar een slechte verliezer’, antwoord ik voorzichtig.

‘Ik vond hem al achterlijk, maar nu vind ik hem helemaal debiel. Hij reed me keihard de dranghekken in! In de Tour deed ik dat nog zelf, maar hier…’

‘Is het niet ook gewoon een beetje je eigen schuld?’

‘Mijn eigen wat?!?’

‘Nou ja, door die surplace in de laatste kilometers verspeel je wel een voorsprong van bijna dertig seconden.’

‘Imbeciel‘, bijt Oliver me toe, net voordat hij een paar tandjes zwaarder schakelt en me op de mondiale uit zijn wiel rijdt.

Niels ®elen