‘Waarom ben je op je oude fiets?’ vraagt Bouhanni met een verbaasde blik als ik mijn fiets uit de auto haal.

‘Die ander staat bij mijn fietsenmaker,’ lieg ik, ‘binnenkort is het militair kampioenschap en dan moet hij helemaal in orde zijn.’ Zoals ik Nacer ook niet vertel dat ik overwogen heb om voor deze rit de helm van Nouchka Fontijn te lenen, om een eventuele klap bij een verkeerd woord op te kunnen vangen.

‘Heb je gisteren Hamburg gekeken?’ vraagt hij als we Épinal uitrijden.

‘Sorry, ik had zo’n zondag waarbij je met je gezin vanwege het weer ineens bij de IKEA belandt omdat die open is.’

‘Ik deed niets Niels, helemaal niets.’

‘Toch ben je weer gediskwalificeerd.’

‘Ja, Orica diende protest in omdat Caleb gehinderd zou hebben.’

‘Je staat er om bekend dat je je tegenstanders weleens de hekken in rijdt,’ probeer ik voorzichtig, ‘alsof je instinct om je tegenstander de touwen in te drukken de overhand neemt op het moment dat je de sprint aan gaat.’

‘Ik zweer het, Niels, dit was echt niets.’ Ik zie hoe de kleine Algerijn zijn gelijk in mijn ogen zoekt.

‘Je bent volgens mij de enige sprinter die vaker gediskwalificeerd is dan dat hij een overwinning heeft geboekt.’

‘Zeven zeges dit jaar.’

‘En hoeveel diskwalificaties, of moet ik zeggen ‘incidenten’? Als ik me niet vergis, miste je de Tour door een vechtpartij in een hotel,’ zeg ik geïrriteerd door zijn gebrek aan reflectie, ‘wist je dat Max Verstappen jouw sprints bekijkt om te leren hoe je je breed kunt maken?’ De cynische woorden zijn eruit voor ik het zelf besef. In een reflex grijp ik diep onder in de beugel van het stuur, knijp fel in mijn remmen en weet ternauwernood een kopstoot te ontwijken.

Niels ®elen