‘Stap maar af Niels, zegt Boogie met een teleurgestelde blik, ‘het feest gaat niet door.’

‘Dat meen je niet!’

‘Je kunt je helm afzetten en de derny parkeren.’ Mike kwakt zijn fiets tegen de bus van het IJsmanneke die al de hele dag bij het parcours van Alphen staat. ‘Ik mag niet fietsen.’

‘Wat is dat nou voor onzin, waarom niet?’

‘Mijn schorsing is nog niet voorbij.’

‘Bij andere wedstrijden met oud-profs was daar toch ook geen probleem mee?’

‘Het was een zware beslissing, zei de jury.’ Ik kijk toe terwijl Mike de aandacht van de verkoper probeert te trekken. ‘Maar ze willen voorkomen dat ik in een kwaad daglicht gesteld word.’

‘Daar zijn ze dan mooi op tijd mee,’ zucht ik, ‘wat nu?’

‘Fiets in de wagen, jij je derny terugbrengen en dan huppakee naar huis, vrees ik.’

‘Nog enkele minuten voordat ze van start gaan dames en heren.’ De pijnlijke stilte tussen Mike en mij wordt opgevuld door de speaker van de ronde. ‘Veertig minuten lang zullen deze oud profs…’

‘We kunnen samen een rondje fietsen, kilometers maken zo aan het einde van het seizoen?’

‘Dat zou kunnen…’ Even kijkt Mike me aan. ‘Ik dacht alleen dat jij geen fiets bij je had.’

‘Klopt.’ Ik gesp de pothelm los en leg hem op de witte uitklaptafel. ‘Maar ik zag dat Broekman van WEMO hier bij de amateurs reed. Als ik het vraag kan ik vast zijn fiets wel lenen.’

‘Veels te veel gedoe.’

‘Maar dan ben je echt voor niets helemaal uit België naar hier gekomen’, protesteer ik.

‘Ik weet het,’ knikt Mike, ‘de organisatie betreurt het ook en heeft me daarom toch een kleine vergoeding gegeven.’

‘Een kleine vergoeding?’

‘Ja, net genoeg voor ons tweeën.’

‘Kan ik u helpen?’ Voorovergebogen hangt het IJsmanneke uit het raam van zijn Belgische bus.

Mike vouwt zijn hand open en telt het kleingeld. ‘Twee hoorntjes met een bolletje vanille graag.’

Niels ®elen