‘Tevreden over je seizoen?’ Gezapig tuurt een Schotse hooglander over de met mist bedekte heide.

‘Mwaoh, ik mag zeker niet klagen,’ antwoordt Robert, ‘afsluiten in deze vorm vind ik wel lastig.’

De eerste zonnestralen verwarmen mijn gezicht maar op mijn benen voel ik de herfstkou.

‘Het had langer mogen duren?’

‘Ja.’ Robert tuurt over de Posbank die we via de Zijpenberg op zijn gereden, ‘Maar thuis is ook fijn.’ Robert pakt nooit de auto als hij hier traint, de 35 kilometer heen en terug legt hij af zoals jonge renners zelf naar de koers moeten fietsen. Grijze kilometers waar je sterk van wordt.

‘Word je niet gek van die Astana’s?’ Ik doe mijn best om een gesprek op gang te houden, maar de meeste antwoorden van Robert counteren het verloop van een gesprek zoals Landa demarrages van de tegenstanders plat slaat.

‘Waarom?’

‘Gewoon …’ Boven ons cirkelt een buizerd en ik kijk naar de pezige benen van de Varsseveldse condor. Condors leggen grote afstanden af op zoek naar voedsel. Robert is op zoek naar trainingskilometers. Zijn kuiten zijn kaal als de nek van de Zuid-Amerikaanse roofvogel, maar de harde kuiten lijken zo in een vorm gegoten dat het evengoed de benen van Pinocchio hadden kunnen zijn.

‘Weet je,’ vervolg ik, ‘ik ben eigenlijk nieuwsgierig naar hoe zo’n Landa zou rijden als hij wel doping gebruikte.’ Voorzichtig laat ik wat sarcasme in mijn stem doorklinken. Even kijkt Robert achterom om oogcontact te maken. ‘Ik heb moeite om te geloven dat ze zonder zij-wielen, hulpmiddelen rijden in die ploeg. Die Landa rijdt het hele jaar in zijn uppie al het hele peloton aan stukken.’

Robert zwijgt, houdt zich in tot op het steilere stuk van de klim, dan gaat hij staan, schudt zijn hoofd en rijdt met speels gemak van me weg. Pas bij hem thuis zie ik hem weer. Als hij mijn tas aangeeft, bied ik mijn excuses aan.

‘Ik had het niet moeten zeggen.’

Robert haalt met een ontspannen lach zijn schouders op. ‘Ach, eindelijk kon ik er eens op antwoorden door mijn benen te laten spreken.’

Niels ®elen