‘Waar kwam die tactische ommezwaai ineens vandaan?’ Ik probeer mijn irritatie te verbergen door ontspannen in mijn espresso te blazen. De fietsen van Fabio en mij staan voor het terras tegen een paaltje. De Madrileense zon schittert op de dunne bruine beentjes van de kleine Italiaan.

‘Was je verrast?’

‘Ja en nee,’ antwoord ik, ‘in een koers met Italianen moet je altijd oppassen dat je niet ergens geflikt wordt, dus het zat erin. Aan de andere kant reden jullie de dagen ervoor als een stel tactische onbenullen.’

‘Weet ik,’ Aru prikt in zijn appeltaart, ‘daarom hadden we besloten dat het anders moest.’

‘Van wie kwam het plan?’

‘Vino,’ klinkt het kort, ‘Alexander bezocht ooit de corrida. Hij vertelde dat zo’n gevecht gaat over jonge mannen die hun moed tonen door zich te meten met een stier.’

‘Dat stierenvechten hadden ze al veel eerder moeten verbieden.’ Aru hoort het cynisme in mijn stem niet.

‘Zo’n gevecht verloopt volgens een vast protocol. En juist dat protocol is van belang.’ Aru’s zelfvoldane lach werkt bij mij ondertussen als een rode lap op een stier. ‘Eerst testen de torero’s de vechtlust van de stier, dat hadden we in de dagen ervoor natuurlijk al gedaan.’

‘Was dat onderdeel van jullie tactiek?’

‘Dan worden de picadors in stelling gebracht om de stier te slopen. Waarvan Landa natuurlijk de belangrijkste was.’

‘Zoals het hoort,’ zucht ik, ‘aan het eind van de middag.’

‘Je kent het stierenvechten?’

‘Ik ben er, zeker na dit weekend, geen fan van.’

‘Vijftig kilometer voor de finish begonnen we met de suerte de banderillas. Het prikken.’

‘De suerte de banderillas? Die sloegen jullie in mijn ogen voor het gemak even over,’ onderbreek ik, ‘hup, in een keer door naar de suerte de matar, de finale. De leiderstrui om de schouders van Tom was de bloedende rug van de stier geworden.’

‘Si,’ klinkt het arrogant, La hora de veridad!’

‘Ciao, stronzo’ fluister ik terwijl ik een bezweet tientje op de tafel smijt.

Niels ®elen