‘Wat moet ik hiermee, Niels?’ Verbaasd kijkt Pibernik me aan.
‘Het is een powerbank, voor je radio.’ Met de handjes op het stuur fietsen we door de Terra di Bari.
‘Stronzo.’ Lachend steekt hij de ronde batterij in zijn achterzak. ‘Je dacht toch niet dat mijn oortjes echt geen prik meer hadden, of wel?’
‘Nee.’ Terwijl de Apulische vissers hun netten binnenhalen, doemt in de verte de Faro di Molfetta voor ons op.
‘En daarom denk je nu dat ik zo dom ben om een ronde te vroeg te juichen.’
‘Denken is een understatement, Luka. Ik bedoel, de hele wereld heeft het met eigen ogen kunnen zien. Was het niet live tijdens de etappe, dan wel in een van de vele herhalingen die op zo’n beetje elk journaal te zien waren.’
‘Toch ligt het anders…’
‘Natuurlijk,’ onderbreek ik hem lachend, ‘een typisch geval van fakenieuws.’
‘Nee, nee, nee.’ We verlaten de Via Giovinazzo en rijden tegen het verkeer in richting het Piazza Garibaldi. ‘Nadat Nibali het verschil niet wist te maken op de Etna en daardoor niet in het roze zijn Messina binnen kon rijden, moesten we iets doen.’
‘Maar ook dat is dus niet echt gelukt. Of wel?’
‘Het was juist een enorm succes, Niels!’
‘Pardon?’
‘Weet je Niels, we zijn een nieuwe ploeg, en een van de doelen van de sponsor is naamsbekendheid’, legt Luka me uit. ‘De kans dat ik de etappe kon winnen achtte ik vrij klein.’
‘En dus dacht je: ik doe even een Hilbertje?’
‘Precies,’ antwoordt hij vol trots, ‘een ronde te vroeg juichend over de streep maakte mij net als die ouwe schaatser van jullie even onsterfelijk.’
‘In dat geval zou ik de komende dagen even opletten met je bandenkeuze.’
‘Hoezo?’
‘Voor je het weet, veroorzaak je nog een massale valpartij doordat je in een bocht onderuit glijdt over een beetje vogelpoep.’
Niels ®elen
