Als ik de winkel binnenstap, zie ik hoe de de rechterhand van een peuter zijn buggy vastpakt. Van een afstandje volgt hij wantrouwig elke beweging die ik maak.
‘Hoi.’ Vrolijk kijk ik naar zijn donkere ogen. ‘Wat heb je een stoere laarzen aan.’
Het ventje kijkt omlaag en dan weer naar mij. Geschrokken van wat hij aan me bloot geeft, doet hij een stap achteruit en wacht veilig achter de kinderwagen tot ik voorbij ben.
Op een tafel achter in de winkel staan wat kopjes, een espressoapparaat en een schaaltje met koekjes. Ik vraag niets en neem een koekje, pak het schaaltje en ga door mijn knieën.
‘Wil je ook een koekje?’ Ik steek mijn arm zo ver mogelijk vooruit en kantel het schaaltje zodat hij kan zien dat ik hem niet bedrieg. Zijn zwarte haren komen langzaam uit een blauwe capuchon tevoorschijn en met de elegantie en voorzichtigheid van een slak komt hij naar me toegelopen. Zijn uitgestrekte arm is een tentakel die zoekt naar de rand en inhoud van het schaaltje en zorgt ervoor dat de afstand tussen ons niet kleiner wordt dan strikt noodzakelijk.
Zonder mij uit het oog te verliezen loopt hij naar zijn moeder, waar hij het koekje triomfantelijk omhoog houdt.
‘Wat ben je toch een bofkont, zal ik je even op deze kruk zetten zodat je het rustig op kunt eten?’ Zonder op een antwoord te wachten Tilt ze hem op en zet ze hem neer. Zijn tanden staan al in de rand van het koekje, maar hij wacht nog even met de eerste hap. Vrolijk bungelen de laarsjes boven de grond en hij lacht naar me. Zijn nieuwsgierigheid is beloond en zorgt ervoor dat hij me tolereert.
Hij weet nog niet dat tolerantie in onze maatschappij vaak niet veel meer is dan een vorm van gemakzucht en egoïsme. Een holle kreet die we gebruiken voor het recht om ons persoonlijke territorium af te bakenen, om naast, maar niet per se met elkaar te leven en die juist daarom zelden leidt tot begrip en verbinding.
