Jumbo Supermarkten

‘Is alles gelukt?’ Vraagt de jongen achter de kassa terwijl ik hem de scanner overhandig.

‘Ik dacht het wel.’ Antwoord ik terwijl ik zijn naamplaatje lees.

‘Ik heb een steekproefje van vijf artikelen.’ Thijs’ blik ademt ongemak. Sorry don’t shoot the messenger.

‘Geen probleem hoor.’ Stel ik hem vriendelijk op zijn gemak. ‘Wel shit,’ breng ik hem bewust weer uit balans, ‘dat het altijd gebeurt als ik ijs in mijn tas heb zitten.’

‘Als er bij een voorgaande klant een artikel niet gescand bleek, dan komen ze daarna ook vaker voor.’ Zijn excuus is, onbedoeld, ineens een verwijt geworden aan mijn voorgangers. Zelf heb ik nooit een bezwaar gehad tegen de steekproeven. Het enige nadeel is dat de uitvoering ervan meestal een ramp is voor de manier waarop ik mijn tas heb ingepakt.

‘De eerlijke klanten zijn dus weer eens de dupe?’

‘Sorry meneer, maar heeft u al een stempelkaart?’ Thijs heeft niet in de gaten dat ik het niet serieus meen en probeert vriendelijk de pijn voor mij te verzachten.

‘Een stempelkaart, voor de schalen?’

‘Nee, voor de zelfscan.’

‘Een stempelkaart voor de zelfscan?’

‘Ja, iedere keer dat u een steekproef heeft die helemaal goed is krijgt u een stempel.’

‘Wauw en na hoeveel stempels mag ik dan in het diepe?’

‘Bij zes stempels krijgt u een pakje stroopwafels.’ Thijs lacht trots naar me, alsof stroopwafels het goud zijn onder de koeken. ‘Wilt u het bonnetje?’

‘Nee, dank je. Wel de zegeltjes voor de schalen dus.’

‘Alstublieft uw stempelkaar en de zegeltjes. Prettig weekend nog.’

‘Tot ziens.’ Veilig steek ik de stempelkaart weg tussen de pasjes in mijn portemonnee. Ik hoop morgen op een nieuwe steekproef en op opnieuw hetzelfde ongemakkelijke gesprek. Als ik de Jumbo uitloop verheug ik me ineens op het pakje gratis stroopwafels, terwijl ik niet eens stroopwafels lust.

Niels ®elen