In kringetjes blaast hij de rook voor zich uit, de tuin in. Verloren kijkt hij naar de verwilderde buxushaag die al maanden geleden gesnoeid had moeten worden en de afgevallen bladeren die overal in zijn tuin liggen. Hij voelt de kou van de grote grijze tegels door zijn blote voeten omhoog kruipen tot aan zijn scrotum dat samen begint te trekken.

Onder zijn tuintafel liggen een paar dode muizen en in de hoek een opengescheurde zak kolen. ‘Je moet pas een tuin nemen als je ook een tuinman kunt betalen.’ De kat op de tafel reageert door even zijn kop naar links te buigen en ziet hem zijn peuk tussen duim en wijsvinger nemen en richting bloempot schieten.

‘Een klootzak ben ik,’ zegt hij terwijl zijn gezicht vertrekt bij het nemen van de eerste slok koffie op een nog nuchtere maag, ‘een eikel, een sufferd, maar het is niet anders, poes.’

Uit het half verfrommeld pakje vist hij een nieuwe sigaret. De tabak van de uitgedroogde camel zonder filter valt op zijn tong. Een oude jas was als vaker een plek waar hij, als gestopte roker, net voldoende resten van zijn verleden vond om hem te troosten tot de winkels open zouden gaan. Met zijn kin omhoog en half toegeknepen ogen kijkt hij toe hoe de gloeiende tip het vloeipapier verzwelgt zoals lava langzaam langs de top van een vulkaan omlaag loopt.

‘Het is lang gelden dat ik gerookt heb. Een jaar, anderhalf misschien, Napoleon.’ De kleine grijze keizer loopt naar de tuindeur en vervolgens naar hem waar hij nu kopjes gaf langs zijn zwart behaarde benen.

Ik wil naar binnen. Is de overduidelijke ondertiteling van zijn gemiauw.

‘Het is met roken net als met schaatsen, je verleert het nooit.’ Zonder er aandacht aan te schenken glipt het beestje door de kier van de deur de kamer in waar hij comfortabel plaatsneemt op de vensterbank boven de verwarming.

Min vier, leest hij van de thermometer. In zijn hoofd maakt hij een lijstje van dingen waar hij dit weekend ineens tijd voor heeft. Giftig sissend protesteert zijn laatste peuk in de bloempot terwijl hij zwijgend de blauwe wollen shawl een keer extra om zijn nek slaat. De enige herinnering die hem nu warm houdt.

Niels ®elen