Als ik terugkom van boodschappen, is mijn aanrecht omgetoverd tot een modern stilleven. Zes glazen, waarvan er twee volgepropt zijn met papiertjes van schoolkoeken en een met een uitgedroogde druiventak. Twee schaaltjes geëmailleerd door een laatste restje yoghurt, met daarin een paar ijsstokjes en een stuk theebiscuit dat voor zover ik weet zeker drie weken op de vloer leefde onder de playstation.

Aan de andere kant van de wasbak staat een fles schoonmaakmiddel en een emmer met sop. Boven klinkt het geluid van een stofzuiger die overuren maakt. Voor de wasmachine ligt beddengoed en de linnenkast staat open.

In de badkamer staan tandenborstels op kleur gesorteerd in de beker die hij voorheen maar niet zag staan. De rand van het bad heeft de uitstraling van een hotel en er liggen een handdoek en een washandje klaar. Zenuwachtig kijkt hij op zijn horloge en wil weten of er voor het eten nog tijd is om te douchen.

De opmerkingen die wekenlang dagelijks gemaakt zijn, vinden uitgerekend op de dag dat ze nog niet gevallen zijn gehoor. Zelfs op de vraag of het afval even naar de container gebracht kan worden, volgt er geen zucht of vlucht naar het toilet. Geen vermoeide blik, maar schoenen die aangetrokken worden, een gemeentepas die uit het mandje bij de deur wordt gegrepen en een verantwoordelijke blik de kamer rond of er misschien nog iets mee moet.

In mijn huis woont sinds kort een puber die met de zorgvuldigheid van een prieelvogel de benodigde optische illusie creëert om indruk te maken op een vrouwtje. De visite van vanavond, het klasgenootje dat komt, is een potentiële partner. Plotselinge behulpzaamheid en zorgzaamheid verraden zijn gevoelens. Het is niet onze opvoeding, maar de waanzin van de liefde die ons volwassen maakt.

Niels ®elen