N˚ 07                                                                                     Allemond 29 juli 2019

Lieve Cris,

Achter de vader met een afwasteil in zijn handen, hobbelen broer en zus in Pyjama. Nee, ze hoeven niet te plassen, maar het lijkt papa een goed idee dat ze dat toch nog even doen. 

De ondergaande zon kleurt de bergtoppen paars – roze waardoor ik ongemerkt luchtgitaar spelend op de tonen van Jimi Hendrix achter de kinderen aan slenter. 

‘Kijk een vleermuis’, opgewonden sputtert de tandpasta tussen de lippen van het jongetje door. Waar de Purple Haze van een ondergaande zon voor de een het teken is om te gaan slapen, is ze voor een ander de wekker voor de nachtdienst. Met zijn vieren staan we stil en kijken naar de kleine vleermuizen die, zoekend naar een maal, boven onze hoofden dansen. Een maal dat, in tegenstelling tot bij de grotere soorten, vooral bestaat uit vlees. 

‘Vleermuizen kun je leuk foppen,’ bemoei ik me met de drie, ‘ze jagen op muggetjes, vliegjes en andere kleine insectjes. Als je een steentje neemt en dat de lucht ingooit als ze vlakbij zijn, denken ze dat het een prooi is waar ze direct op af duiken. Probeer maar.’ Terwijl de kinderen een steentje zoek, klemt de vader zijn teil geduldig onder zijn oksel. 

‘Is dit steentje klein genoeg?’ In de ogen van de kinderen ineens de kenner die zijn goedkeuring moet geven. Even draiai ik het steentje in tussen mijn vingers, laat het vallen en raap een nieuwe op.

 ‘Ietsje kleiner.’ Zeg ik plechtig om mijn zojuist verworven authoriteit nog een beetje extra cachet te geven. 

Kus                  

Niels                

Lees hier deel VII: Toverdrank