Picasso, een open brief aan Joyce Roodnat

Picasso Taurus

Lieve Joyce,

 

Toen je enige tijd geleden voorafgaand aan een lezing bij me kwam eten, zal het je niet ontgaan zijn. Als liefhebber van kunst zal je waarschijnlijk eerst nog de muren gescand hebben. Je ogen bleven mogelijk even hangen bij het schilderij met de twee vissen op een oud verkeersbord. Een werk van de Franse kunstenaar Denis. Wellicht herkende je de schilddicht van Sophie Walraven en Pjanter, maar ik vrees dat je blik al gauw afgeleid was door het mannenhuishouden waar ik in leef.

Het zal je opgevallen zijn dat er af en toe een stofzuiger door het huis glijdt, maar dat een dweil een zeldzame gast is. Ik kan me voorstellen dat je zelfs een beeld maakte van de bovenverdieping. Het zal je weinig moeite gekost hebben om de overvolle wasmachine, droger en wasmand in te beelden. Dat onderbroeken en sokken pas weer gevouwen worden als de lades leeg zijn en er dus een noodzaak is.

Als een moeder die op visite gaat bij haar studerende zoon, zal je me betrapt hebben op een keurig stapeltje post. Een stapeltje brieven dat kort voor je binnenkomst bij elkaar geveegd moet zijn van een bank of een stoel waar het al weken ligt te wachten om geopend te worden. Sommige al ingehaald door een eerste of een tweede herinnering.

De twee racefietsen die een prominente plek in mijn woonkamer innemen, slapen daar al sinds mijn scheiding. Eerst stonden ze er alleen, later werden ze vergezeld door twee gitaren. Cristel heeft zich er inmiddels allang bij neergelegd. Slechts met liefdevolle suggesties probeert ze er af en toe een kleine verandering aan te brengen Joyce.

Vlak voor mijn verjaardag vroeg ze of ik zo’n heel gaaf ophangsysteem wilde voor mijn fietsen. Tussen de regels door begreep ik dat fietsen hangend aan de muur niet meer in de weg staan. Dat het huis zo een opgeruimdere indruk zou maken. Zelf had ik, eigenwijs als mannen zijn, een beter idee. Ooit had ik ergens zoiets gezien, simpel gemaakt van een oud zadel en een stuur op een plank.

Het duurde nog ruim een half jaar, Cristel had de moed inmiddels al opgegeven, voordat het idee ineens vorm kreeg. In een uurtje tijd voorzag ik een oud stuur van een mooi stuurlint en schroefde het vast op een prachtig getekende en snoeiharde olijfhouten plank. Alsof het de schedel van een dier was monteerde ik het zadel onder het stuur en zette het geheel, toepasselijk voorzien van de titel Recycled, met een foto op Facebook.

‘Picasso’, reageerde mijn beste vriend (hij was je waarschijnlijk voor) eronder. Als bewijs voegde hij een foto toe van het werk ‘stier’ van de flamboyante kunstenaar, die ongetwijfeld in een grotere chaos leefde dan ik nu.

Mocht je binnenkort weer bij me komen eten Joyce dan zal je zien dat mijn Picasso replica, of beter interpretatie, een plek heeft gekregen op het stapeltje post. Geduldig wachtend op het moment dat ik eindelijk eens een schroef de muur indraai.

 

Liefs

Niels

Share and Enjoy !

Shares

One comment

  • Paul  

    Niels, ik heb een boosaardige scheiding van een miljonairsfamilie achter de rug die eigenlijk getrouwd zijn met hun afgod: geld….Ik herken veel van wat jij schrijft maar ben intens gelukkig en ga NU strijken hahahahaha, grtzz Paul

Leave a reply

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geverifieerd door ExactMetrics