Ik kan met niet herinneren hoe vaak we afslag 26 op de A15 afgegaan zijn. Net zomin als ik weet wanneer het voor het laatste was dat ik hem nam. Onderaan de afrit dringt mijn verleden zich aan me op. Hier schoof ik als kind naar het puntje van de achterbank, stak ik mijn gezicht tussen de voorstoelen door. Nog twee kruisingen en dan waren we bij oma. Oma Hardinxveld, omdat bij ons thuis oma’s niet bij hun achternamen genoemd werden, maar naar de plaats waar ze woonden.

Na een paar honderd meter draai ik de Wieling op, de rotonde driekwart rond. Een rotonde die al zolang bestaat dat er nog maar weinig mensen weten hoe hij er als kruising uitzag. Rechts lag het industrieterrein waar opa zijn Renault 18 aftankte en liet onderhouden. Links het centrum om op het Groot Veldsweer te komen, waar het huis van opa en oma staat, moest je rechtdoor tot de volgende kruising.

Het verouderen van het dorp begon met het omploegen van het hoge gras waar ik ’s zomers sprinkhanen ving. Sprinkhanen die we bestudeerden in jampotten met luchtgaten in het deksel en die verdwenen toen er uit het gras heipalen rezen die uitbloeiden tot een nieuwbouwwijk. Wat bleef was de speeltuin, de grens van ons territorium. Tot daar en niet verder mochten wij zonder volwassenen komen. 

Midden in de grote omheinde bak met zand, stond een klimtoren met een glijbaan. Een houten toren die de buurjongen en ik bijna in rook op lieten gaan bij met fikkie stoken. Vandaag rijd ik er achterlangs over de Wieling. Vanuit mijn ooghoeken constateer ik dat de speelplaats de strijd tegen kunstgras, wipkippen en hippe klimrekken in carnavalskleuren heeft verloren. 

Ook de tuin van mijn oma, de plek waar we madeliefjes tot kettingen regen of een sneeuwpop maakten, waar we een oud overhemd van opa achterstevoren aankregen als schilderschort is ouder geworden. Verscholen achter metershoge houten muren zijn de tuinen het fort geworden dat uit de speeltuin verdween. Pubers die wegens gêne de badkamerdeur barricaderen tijdens het douchen.  

Net voor de dijkopgang parkeer ik mijn auto bij de sporthal. De houten snackbar ernaast, waar we ’s zomers ijs mochten halen, is versteend. Net als ik, is Hardinxveld inmiddels op leeftijd. In de stad tekent die ouderdom zich af als vooruitgang en vernieuwing, bij mij in rimpels en grijze haren. 

Niels ®elen