Om een beetje op tijd te zijn, moeten we uiterlijk om kwart over elf in de auto zitten. Het is nu twaalf over elf, we hebben haast, toch lopen we te dralen. Er is iets wat ons tegenhoudt. Als ik Cristel aankijk, draait ze haar gezicht van me weg. Gisteren zei ze nog dat het voor haarzelf niet moeilijk is, maar dat ze het zo lastig vindt voor haar vader.

Ze huilt, de tranen kan ik niet zien, maar de beweging van haar schouders, haar ademhaling en stem verraden haar. Nu in de auto stappen betekent dat ze zich niet meer kan verschuilen voor de pijnlijke realiteit.

‘Het is zo oneerlijk, dat we mama weg moeten brengen naar een tehuis. Dat we afscheid van haar moeten nemen terwijl ze dat niet zal begrijpen.’ Zwijgend laat ik mijn hand over haar rug glijden. ‘Ze weet niet eens dat ze mijn vader alleen achterlaat.’

In de auto op weg naar haar vader en wie ooit haar moeder was, is het stil. Cris rijdt te hard, misschien in de hoop nog een laatste glimp, een helder moment op te vangen van wie haar moeder was.

Langzaam rollen er tranen over haar wangen. Elke traan een herinnering die ze aan haar moeder heeft, gok ik zwijgend. Een zakdoek heb ik niet voor haar en dus troost ik haar met een pepermuntje. Ik vraag of ik misschien moet rijden. Ze schudt van niet en glimlacht dankbaar.

‘Wil je mijn zus even terug appen,’ Cris geeft me haar telefoon, ‘zeg maar dat we er bijna zijn, een minuutje of twintig. Vraag gelijk even of zij ook komt.’

Samen met haar broer en zus op weg naar wat haar vader een verplichte echtscheiding had genoemd. Ik kon hem geen ongelijk geven omdat het besluit van de rechter om mama per direct te laten verhuizen definitief is.

Mama had zich er voor het eerst niet tegen verzet. Ze was zich ook van geen kwaad bewust en als ze al ergens schuld aan had, dan was ze dat nu alweer vergeten. Na al die jaren samen had ze niet haar hart, maar haar hoofd aan een opdringerige man verloren; mijnheer Alzheimer.

Niels ®elen