Mecani-chien

Etappe 5 Mons – Hechtel 142 km

Het is 75 jaar na D-Day en daarom fietst een groep van 14 renners, een aantal met fysieke of psychische verwondingen, in de voetsporen van de Prinses Irene Brigade, van Arromanches terug naar Oirschot.

‘Les chiens peuvent pas entrer.’ Bij zo’n beetje elk café of restaurant heeft Eric de afgelopen dagen te horen gekregen dat zijn hond niet naar binnen mag. Zelfs na het tonen van het pasje waarop staat dat Castor een hulphond is, wordt er geprotesteerd. 

Nu we in België zijn lijkt het voorbij, maar op de fiets houden al die weigeringen me bezig. Verboden voor honden. Ze hadden het misschien niet gezegd als hij een zichtbare handicap heeft. De onzichtbare handicap die Eric heeft, maakt dat mensen hem als normaal zien en met alle gevolgen van dien.

In Rouen zag ik het voor het eerst gebeuren. Terwijl wij volledig ontspannen de stad inlopen, heeft onze mecanicien Eric moeite met elke stap verder het centrum in. Hij lijkt een vlieg die steeds verder verstrikt raakt in een web van straten. Geduldig loodst Castor zijn baasje door de stad. Eric breekt bijna als we bij een restaurant voor de zoveelste keer moeten uitleggen wat een hulphond doet, maar Castor klaagt niet over discriminatie. Geruststellend duwt hij zijn snuit tegen de hand van zijn baasje.

‘De hond helpt hem bij zijn PTSS,’ leg ik de eigenaar uit, ‘opgelopen op een missie…’ 

‘Entrez,’ onderbreekt hij me, ‘Mijn familie en ik hebben restaurants in Karlsruhe en Amsterdam en ik hier dus. Jaren geleden moesten wij vluchten voor de Taliban.’ 

‘Het is goed,’ het duurt even voordat het tot Eric doordringt, ‘Castor mag mee naar binnen.’

‘Wat was nou het probleem?’ 

‘Hetzelfde als de vorige keren,’ antwoord ik, ‘te groot. Fransen zien liever schoothondjes.’ 

Niels ®elen

Etappe 4 lezen

Dit blog steunen? Tof