‘Dat kunstwerk, stelt het been van vrouwe Justitia voor.’ Mijn advocate wijst naar een hoge zuilachtige constructie op het plein voor de rechtbank. ‘Geen compliment voor het vrouwenbeen, dit werk.’ Bedenkelijk neem ik het beeld in mij op. ‘Een kruising tussen obesitas en cellulites. Als je het mij vraagt, had hij beter het been van de Venus van Milo kunnen nemen.’

‘De keuze is bewust.’ Door de draaideur verdwijnen we in de ‘gearchitecteerde’ rechthoekige buik van Justitia. Strakke lijnen die objectiviteit garanderen door het totale gebrek aan fantasie. ‘Het bobbelige been stelt het wankele evenwicht van het recht voor.’

‘In rechtszalen wordt recht gesproken, zelden recht gedaan vrees ik. Niet dat ik geen vertrouwen heb in rechters, maar mensen zijn zo belast met hun eigen ervaringen dat objectiviteit na je pubertijd nog nauwelijks mogelijk is.’ Glimlach ik terug.

Precies op tijd stappen we de rechtszaal in. Mijn advocate zit in haar toga naast me, om mijn zenuwen in bedwang te houden staar ik op dezelfde manier uit het raam als vroeger op school. Het gevlochten hekwerk voor de rechtbank is ook kunst en verenigt afgrenzing en vrijheid. Een, vanuit mijn perspectief, contrasterende maar vooral confronterende combinatie.

‘Je hebt het goed gedaan’, zegt mijn advocate na afloop terwijl ik me nog steeds afvraag hoe ik hier terecht ben gekomen. ‘Dank je wel’, prevel ik en loop samen met haar richting het station waar we afscheid nemen. Als dank zou ik haar willen zoenen of omhelzen, maar dat lijkt ongepast.

‘Hoe laat gaat je trein?’

‘Over drie minuten.’

‘Ga dan maar, ik zou niet willen dat je hem mist.’

Als ze de roltrap opstapt, steekt ze haar hand op en glimlacht. Ik draai me om, en been gehaast door het station naar mijn auto. Als ik thuis kom ligt er een buurtkat op mijn oprit. De rode kater mist een voorpoot en hinkt aan de kant voor mijn auto. Als ik uitstap, komt hij naar me toe. Als hij kopjes geeft, valt hij om, staat op en laat zich opnieuw tegen mijn been aan vallen.