N˚ 94                                                                                                         Lafare  23-07-2021

Lieve Mama,

“Eau non potable.” Het water dat uit dat de hele dag uit de dorpsfontein loopt, de hitte van de Provence en het slaan van de kerkklok vormen het ritme van Lafare. Af en toe passeert hier een wielrenner onderweg naar Maluacène, naar de kale reus. Net als ik zoekt een rode kater er aan het eind van de middag steevast de schaduw van mijn terras op en beginnen de overburen, onder de grote plataan in hun tuin, aan hun dagelijkse potje Scrabble.  

Hun terras ligt hoger dan het mijne. Het bord kan ik niet zien, maar ik hoor het als hun handen door het zakje met de steentjes gaan. Aan de zorgvuldigheid waarmee de letters het bord op geschoven worden. Aan het woord dat na het leggen nog een keer zachtjes gemompeld wordt. Het beheerste klikken van de balpen om de punten te noteren en het gegrabbel om de gelegde letters van je bankje weer aan te vullen. 

Het is alsof ik jou en papa zie op vakantie. Het moment dat jullie bij het licht van de campinggaslamp op het wankele klaptafeltje het bord open vouwden. Een uurtje later zat papa dan met een genoegzame glimlach toe te kijken hoe jij de letters weer in het washandje liet glijden en het spel weer in de doos stopte. -De verliezer ruimt op-

Papa won bijna altijd. Vroeger dacht ik dat het was omdat hij meer wist. Maar ik weet inmiddels allang dat jij hem weg liet komen met niet bestaande woorden. Jouw vraagtekens daarover troefde hij af met: ‘Dat is een term bij het zeilen.’ Je liet hem begaan als hij zelfvoldaan de punten noteerde. Ik heb nooit begrepen waarom je het goed vond, waarom je hem zo liet winnen. Nu ik mijn overburen zie, begrijp ik dat het jou om de gezelligheid ging. Het spel en niet de knikkers. 

Liefs     

Niels    

Niels ®elen